humor koński

Seria śmiechu warte w zimowej odsłonie czyli parada bałwanów stajni ANKA!

BAŁWAN NR 1 i 2 – ta, co trenuje ślizgiem i ten, co jeździ bez toczka.

Było to tej zimy, kiedy trafił do nas wreszcie Esauł. Moje marzenie się spełniło i drobny arabski ogierek z przeszłością wyścigową stanął w boksie naszej stajni. Wojtek uważał to za doskonały żart – ten mały wypłoch na porcelanowych nogach miał się ścigać na Służewcu? Przecież on by nawet Heńkowi ogona nie powąchał! Heniuś był ulubieńcem Wojtka i wiernym towarzyszem jego wyjazdów na tzw. „dzidę” czyli cwał po plaży. „Dzidował” zresztą wspaniale, choć był raczej krótkodystansowcem. Ja broniłam Esauła – araby to szybkie, wytrzymałe konie i byłam pewna, że siwy Sułek skopie Heńkowi tę gniadą, opływową dupę. Postanowiliśmy z Wojtkiem sprawdzić, ile fabryka dała i umówiliśmy się na sparring w lesie. W domu oczywiście powiedzieliśmy, że jedziemy sobie w teren, żeby się przewietrzyć. Mama, widząc jakie konie bierzemy, podejrzewała, że mamy jakieś mało rozsądne plany i kazała nam obiecać, że nie będziemy robić głupstw. Rozmowa, na jaką mnie wtedy wzięła, trochę ostudziła mój zapał. W lesie resztką rozumu podzieliłam się z Wojtkiem i ustaliliśmy, że na plaży jest za ślisko, dużo lodu i lepiej będzie wybrać szeroki leśny dukt. Znaleźliśmy idealną drogę – piaszczystą, bez zmarzliny, szeroką, dwutorową. Ustawiliśmy konie na starcie łeb w łeb i… dzida! Heniek wypruł jak strzała, mały arab leciał pięknie, ale zdecydowanie stracił na początkowym zrywie. Para Wojtek+Heniek wyprzedziła nas znacznie, ale gdy Heniuś zaczął słabnąć Esauł trzymał wciąż swoje równe tempo. Wyścig zakończył się remisem: ustaliliśmy z Wojtkiem, że Henryk triumfuje w szybkości na pierwszych metrach, a Esauł jest mistrzem końcówek. Roześmiani, zadowoleni, na parskających i parujących koniach wracaliśmy do stajni. Wojtek dał sygnał do galopu i ruszyłam za nim, siedząc mu praktycznie na ogonie, bo ciężko było utrzymać Sułka, który przed chwilą się ścigał o pierwsze miejsce. Droga była wąska, pełno pagórków, niskich gałęzi, lodowych kałuż – adrenalina! Przed sobą miałam tylko zad Heńka i zad Wojtka uniesiony nad siodłem; darliśmy się do siebie: „Wow! Uważaj, gałęzie!”, „Nie widzę, krzycz jak będzie z górki”, ale wkrótce zimny wiatr uniemożliwił nam usłyszenie czegokolwiek. Skupiłam się na obserwacji pozycji Wojtka w siodle – gdy wychylał się w lewo, przygotowywałam się na skręt, unosił się przed wjazdami, zjazdami, kałużami. W pewnej chwili mieliśmy przed sobą drogę prosto z bocznym rozgałęzieniem, prowadzącym na skrót do stajni. Krzyknęłam, czy skręcamy, ale Wojtek nie usłyszał. Siedział jednak prosto, więc uznałam, że jedziemy naprzód. I w chwili mijania skrętu Heniek zdecydował za Wojtka – zawinął się praktycznie na zadzie. Wojtek krzyknął, ale utrzymał się w siodle; ja z Sułkiem ustawieni na wprost i nagła decyzja ogiera – za gniadym sprinterem. Nie miał szans – przy ostrym skręcie poślizgnął się na śniegu i wywalił na bok razem ze mną. Miałam pecha, bo zostałam w siodle. Sułek padł na bok i tak przejechaliśmy jeszcze kawałek, aż zatrzymaliśmy się na korzeniach drzewa. Leżałam pod koniem, który wstając wbił mi biodro w ziemię.  Wojtek zawrócił Heńka, ja zerwałam się z ziemi (bo wiem, że gdybym tam leżała, to Wojtek dostałby zawału), krzyknęłam, że nic mi nie jest i żeby łapał Esauła. Wojtek okrążył drzewo i ruszył galopem, żeby przeciąć Sułkowi drogę. Uniesiony w strzemionach, z gołą głową leciał pod gałęziami, aż jedna niżej zwisająca uderzyła go w czoło. Byłam poobijana, ledwo stałam na bolącej nodze i aż usiadłam na  śniegu na ten widok – Wojtek przyjął na czachę tak piękne uderzenie, że aż zdjęło go z siodła i usiadł na zadzie konia. Heniek zaraz to skorygował waląc barana i sadzając Wojtka z powrotem w siodło. Dla pewności baranów wykonał kilka. Wojtek zatrzymał go i podjechał do mnie stępem, zamroczony. Wszystko było nieważne – ogier pędzący nie wiadomo gdzie, ja z poobijaną nogą – śmiałam się tak, że aż się krztusiłam. Teraz też się śmieję, jak to piszę, bo jak sobie przypomnę jak pięknie ta gałąź huknęła Wojtka w łeb i jak go to zamroczyło… bezcenne! To był ostatni raz, gdy Wojtek pojechał „na dzidę” bez toczka :) PS. Sułka złapałam, wrócił do mnie na wołanie jak pies. Gdy wracaliśmy Wojtek cały czas mówił: „Mama mnie zabije, wszystko będzie na mnie, ja nie chciałem tam skręcić”. Pod stajnią klienci czekali na lekcje z Wojtkiem, a ten wraca z guzem na czole i poobijaną towarzyszką. Miny im zrzedły, jak powierzyć dziecko takiemu instruktorowi? PS2. Dostaliśmy taki opiernicz od rodziców, że przemykaliśmy potem pod ścianami w domu i chowaliśmy się ze strachu. Mama powiedziała co myśli o przygłupach, którzy narażają siebie i konie, a ojca trzeba było niemal trzymać, bo nakopałby nam w już i tak sterane tyłki. Z perspektywy czasu wiem, że wygłupiliśmy się totalnie galopując na tych zaśnieżonych drogach, ale każdy ma chyba w życiu taką młodzieńczą pomroczność jasną. Nic poważnego nikomu się nie stało, a wspomnienie Wojtka walącego czołem w gałąź i siadającego na końskim zadzie rozjaśniało mi potem zimowe miesiące. Do dziś jest to mój skarb – za każdym razem, gdy się kłócimy widzę go, jak stuka czaszką w gałąź i od razu mi lepiej :)

BAŁWAN NR 3 – ten, co jest mistrzem powożenia

Sto lat temu, pewną zimą Kuba postanowił zrobić dla nas mini-kulig. Ani uprzęży, ani sań, ani konia bryczkowego nie było, ale bałwany to mają do siebie, że pięknie kombinują, jak by tu zrobić sobie krzywdę. Kuba zrobił szory dla Kacpra (kuc szetlandzki) i zaczepił zwykłe sanki – w końcu co może odwalić taki mały konik, nie? Otóż może! Kacper ruszył spokojnie, ale gdy poczuł ciężar na pasach pociągowych wpadł w panikę -wyrwał jak petarda, a pasażera z sanek (oblatywacz prototypów czyli Kuba) zgubił w pierwszej zaspie. Ze śniegiem w oczach, nosie, ustach Kuba gramolił się z tej zaspy jak żuk wywrócony do góry brzuchem. Kacper wrócił do stajni po kilkunastu minutach – na końcu pasów pociągowych ciągnął za sobą śnieżną kulę, która po wykruszeniu śniegu okazała się naszymi sankami…

BAŁWAN NR 4 – ten, co odśnieżył padok dla klientów

Rzadko jest u nas nad morzem dużo śniegu. Szkoda, bo sanie mamy, uprzęże, zaprzęgowe konie, a sanna rzadko się udaje, bo śniegu jak na lekarstwo. Jednak tej zimy, gdy byłam w ciąży ze Stasiem, zasypało nas konkretnie. Nie mieliśmy wtedy quada do odśnieżania, gmina puszczała spycharkę tylko po głównych drogach, samochodem nie było jak się wydostać i po chleb trzeba było jeździć konno… Zaspy śnieżne były tak wielkie, że konie zapadały się po brzuchy i całymi dniami stały w stajni nie chcąc trenować mięśni w takiej przepychance na dworze. Parę nawiedzonych dziewczyn na jazdę jednak się znalazło. I dla nich Kuba postanowił odśnieżyć padok. Wiadomo, że majster-klepka nie poleciał na padok z łopatą, bo to by było za proste. Skonstruował spychacz własnego pomysłu i dospawał na wielkiej łyżce do naszego ciągnika. A potem wjechał sobie na padok beztrosko rozwalając przy okazji płot i pojeździł swoją maszyną w kółeczko, odśnieżając do jazdy tylko wielką woltę, na której dziewczyny mogły sobie jeździć w kółko, zmieniając kierunek, gdy zakręciło im się w głowie. Taka odśnieżona ścieżka była twarda, ubita i cholernie śliska. Do tego zepchnięty śnieg utworzył po bokach zaspy, robiąc w środku tunel. Tym tunelem jeździły dziewczyny, a ja w wysokiej ciąży stałam na środku i udawałam zaangażowanego instruktora. W którymś momencie Czubajka się przestraszyła i wykonała swój standardowy uskok w bok. Standardowy, ale w bardzo niestandardowych okolicznościach, przez co wylądowała w ogromnej zaspie. A jak już w nią wpadła, to usiłowała się wydostać, co tylko pogorszyło sprawę. Kobyła utknęła z jeźdźcem na grzbiecie w śniegu i chociaż parła w przód to śnieg uniemożliwiał jej ruch. Zmęczyła się w końcu i stanęła dysząc. Żeby ją stamtąd wyciągnąć, trzeba było zdjąć jeźdźca (skok w zaspę i miękkie lądowanie w puchu po pachy), a potem wszystkie dziewczyny z szkółki zsiadły ze swoich koni i pomogły mi odkopać Czubajce klatę piersiową, by mogła przejść z powrotem do tunelu. Kuba był zaskoczony, gdy wróciłam z padoku zgrzana, spocona i wściekła – mistrz odśnieżania narobił mi niezłej roboty, tworząc zaspy-pułapki w tunelu. Do dziś nie wiem dlaczego odśnieżył tylko tunelowy okrąg, zamiast zrównać całość padoku…

BAŁWAN NR 5 – ta, co nie podejrzewa podłości charakteru własnego męża

Kuba przyzwyczaił mnie już do tego, że jego zachowanie zupełnie nie współgra z metryką. Chłop ma już dawno trzydziechę na karku, a urządza z obozowiczami bitwy na pokrzywy, z opaską na oku i mieczem z kartonu skacze po łóżku bawiąc się z synkiem w piratów, na okrągło podszczypuje tyłek własnej żony jak uczniak z IIb… Chyba zresztą w tej jego beztrosce i spontanicznej zabawie się zakochałam – gdy go zobaczyłam pierwszy raz to tarzał się po śniegu z owczarkiem niemieckim, przewalał go na plecy, warczał i gryzł (!) we włochate gardło. Dziś ten wesoły Piotruś Pan często działa mi na nerwy… Tak jak teraz, gdy urządził sobie polowanie na własną żonę i synka i obrzucał nas śnieżkami zza rogu stajni. Zabawa dla Stasia całkiem wesoła, więc się przyłączyłam i lepiąc własne śnieżki celowałam w czachę męża. Wesoło było, do czasu gdy się zorientowałam, że tylko Staś dostaje czystymi śnieżkami – pociski wymierzane we mnie były końskimi pączkami owiniętymi śniegiem…

Zima nadal trwa, więc bałwanów do kolekcji może jeszcze przybyć. A Wy? Zrobiliście z siebie końskiego bałwana w tej zimowej aurze?

Czy chcę czy nie chcę, to tę serię muszę kontynuować. Statystyki bloga niezmiennie pokazują mi, że najbardziej lubicie i doceniacie te wpisy, w których ośmieszam siebie i innych. Dla jasności dodam – ośmieszanie Was samych też jest dozwolone. „Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję” (Cytat pochodzi z jednej z moich ulubionych książek, ulubionego autora, choć pewnie tym, którzy cytat znają lub wygooglują trudno będzie uwierzyć. A jednak – doceniam i uwielbiam!).  No to pośmiejmy się razem:

 Czy ktoś już słyszał, jak dziadek (postać nietuzinkowa, która na pewno pojawi się jeszcze na blogu, a na razie uhonorowany jest  jedynie imieniem nadanym mojemu synkowi) pomagał wsiąść na konia klientce i przerzucił ją przez konia? Pikowała na drugą stronę Kasztana na główkę, potłukła się okrutnie. Mieliśmy problem z zakwalifikowaniem wypadku – czy OC stajni to obejmuje? Na dobrą sprawę babka przecież na koniu nie jeździła, nawet nie siedziała. Dziś można się śmiać, bo jeśli wyobrazicie sobie jak dziadek podrzuca ją za nogę i zrzuca na łeb na kamienny dziedziniec, to musicie przyznać, ze warto było tam być i to widzieć. Klientki żal – upadek był bolesny. Dziś o tym nie myślę i nabijam się bez głębszych refleksji. Lot był wspaniały, godny Ikara!

Zdarzyło nam się też, że klient wsiadający na Czarkę przed stajnią zdołał ją wywrócić. Mocno skrócił lewą wodzę, skręcił jej łeb do środka, a sam tak obciążył swym ciężarem strzemię, że kobyła nie utrzymała równowagi i runęła wprost na niego. Leżał na bruku przygnieciony koniem, a kto widział jak koń wstaje po tarzaniu, ten wie, że musi wykonać zamach całym ciałem. Tak zrobiła Czara rolując się całą masą na biednym kliencie. Widok tego gościa był zatrważający i jednocześnie niewyobrażalnie komiczny – oczy dosłownie, i nie ma tu żadnej przesady, wyszły mu z orbit. Mama była przerażona – podbiegła pytając, jak się czuje i czy wezwać pogotowie. Wstał, z oczami nadal na pełnym wytrzeszczu i zapewnił, że nic mu nie jest. Mama obejrzała go sceptycznie i zasugerowała, że nie wszystko jest OK, bo jego oczy… Facet przerwał wpół zdania: „To nic. Mam chorobę Basedowa”. Zainteresowanym polecam sprawdzić, a w pełni zrozumiecie jak humorystyczny był ten wypadek.

Pewnie wszyscy wiecie, że w naszej stajni organizowane są wyjazdy konno nad morze. Mamy wyznaczone trasy i godziny wjazdów  na plażę. Obowiązkiem naszym jest sprzątanie końskich odchodów. Uciążliwe, ale zrozumiałe. Z tym sprzątaniem związane jest tyle historii, że starczy mi na kolejny wpis. Dziś podzielę się jednym z moich ulubionych. Głupia sprawa, ale chyba wiadomo, że jesteśmy ludźmi i nie zawsze zachowujemy się czy odzywamy zachowując wysoką kulturę. Tak też się u nas przyjęło, że na czynność wypróżniania się koni używamy kilku nie do końca poprawnych określeń. I tak nasze konie nie załatwiają się, a srają, kasztanią, rżną na plaży. Mama wracała kiedyś z wieczornego terenu, a siedząca przed pensjonatem wczasowiczka zawołała do niej: „Jak było pani Aniu?”. Mama znudzonym głosem odpowiedziała: „W porządku, tylko konie mi się zerżnęły trzy razy na plaży”. A wczasowiczka z pełną powagą: „I co, będą małe?”

Ci, którzy jeździli ze mną w tereny na pewno znają opowieść o tym, jak Nefryt zgubił w terenie jeźdźca. Jedna z moich sztandarowych i ulubionych historii. Było tak: Nefryt, z racji swojego wzrostu na ogół chodzi jako ostatni. W czasie długiego odcinka kłusa w pewnej chwili zauważyłam zdziwiona, że srokaty leci obok mnie, bez jeźdźca. Zatrzymałam grupę, zapytałam co się stało? Nikt nie wie, na ścieżce nikogo leżącego nie widać. Gdzie i kiedy Nefryt zgubił swój plecak? Prawdopodobnie długo leciał kłusem za końmi sam, a że był ostatni to nikt nic nie zauważył. Zorientowaliśmy się dopiero, gdy wyprzedził i kłusował zadowolony bokiem, wyprzedzając kolejno inne konie. Dlaczego jeździec nie zawołał, nie krzyknął? Wracaliśmy po swoich śladach kaaaaaawał drogi. I znaleźliśmy. Okazało się, że babka nie schyliła się przed gałęzią, a ponieważ koń był wysoki to gałąź ta uderzyła ją w klatkę piersiową i praktycznie zdjęła z konia. Zatkało ją tak, że nawet nie krzyknęła. Nefryt nie przejął się strata balastu i grzecznie kontynuował kłus za grupą. Gdyby nie przyszło mu do głowy wyprzedzać, to pewnie zorientowalibyśmy się pod stajnią. Musielibyście widzieć kobietę, jak szła leśną ścieżką z rękoma w kieszeniach kopiąc po drodze szyszki. Zapewne nie spodziewała się, że po nią wrócimy…

Życie jest śmiechu warte. Szczególnie, gdy zderza się z głupotą.  „Głupich nigdzie na świecie nie brak, a szczególnie w tym kraju!” (ten sam autor, kolejna ukochana powieść). Uwielbiam tę głupotę, która ośmiesza samą siebie. I sama najczęściej właśnie z głupoty robię z siebie pajaca. Wspominałam Wam, jak o mało nie udusiłam się, oplatując sobie uwiąz na szyi? Kuba werkował kopyta Małej, ja znudzona stałam trzymając ją na uwiązie. Gadałam, ziewałam, przebierałam nogami. Trzymanym uwiązem kręciłam jak lassem, biczowałam się końcówką, wiązałam Małej na uszach. Aż w napadzie całkowitego zaćmienia umysłu założyłam sobie pętlę na szyję. W tym momencie Mała odstawiła nogę, Kuba huknął i stuknął ją karcąco, a przestraszony koń uskoczył razem ze mną – wisielcem u pyska. No, przymroczyło mnie. Kubę zatkało. Nawet nie miał siły na mnie krzyczeć. Stał osłupiały, gdy wyplątywałam się z wnyków, rzucił pilnik i nożyk, usiadł na schodach stajni i powiedział cicho: „Kiepsko zainwestowałem. Podobno inteligencję dzieci dziedziczą po matce…”

I żeby nie było – nie żałuję, że Staś odziedziczył inteligencję po mnie. Z ojcem też by nie miał łatwo. Jemu inteligencję zabija nie bezmyślność (jak u mnie i mamy) lecz brawura. Kto normalny szarżuje na ogiera własną wątłą klatą? Kto zastawia pędzącemu koniowi drogę własnym ciałem? Kto wisi na końcu lonży i nie puszcza jej w napadzie uporu, gdy koń wlekąc go po ziemi ściąga mu bryczesy i bokserki? Kto odczula młodego konia klepiąc go po zadzie podczas serii baranków? Kto daje po sobie przejechać bryczką, tylko dlatego, że nie chce się poddać i zapierając się nogami wisi u dyszla w nadziei, że zatrzyma konia? A propos zatrzymywania bryczki. Kiedyś pojechaliśmy sobie bryczką na wycieczkę we trójkę – ja, Kuba i Wojtek. Wesoło było, a ponieważ urządziliśmy sobie drobny piknik z napojami wyskokowymi na bryczce, to po jakimś czasie musieliśmy stanąć na polance, bo chłopaki mają albo mniej pojemne pęcherze od kobiet, albo po prostu fakt, że są tak doskonale skanalizowani ułatwia im decyzję o sikaniu w plenerze. Kuba z Wojtkiem stanęli obok siebie na poboczu, pilnując by nie nalać na własne buty, a ja rozglądałam się za grzybami. Tymczasem Mała wykorzystała okazję – nawróciła i ruszyła do domu bez nas. Gdyby nie szybka reakcja Kuby to pewnie wracalibyśmy kilka kilosów na piechotę.  Jestem mu wdzięczna, że złapał konia, ale posikałam się ze śmiechu, gdy podleciał do Małęj nie zapinając spodni i złapał za pysk stojąc goły i wesoły na drodze. Ponieważ trochę się buntowała, to pochować kanalizację, podciągnąć bokserki i zapiąć mu dżinsy musiałam ja – obie ręce miał zajęte. Wiadomo, że trochę sobie tak postał nago walcząc z koniem, zanim ogarnęłam się na tyle, by mu pomóc. Wojtek tym bardziej nie śpieszył się z pomocą.

Nowych porcji na kontynuację serii mi nie zabraknie. Nie wiem, czy to kwestia braku inteligencji czy po prostu beztroskim i wesołym ludziom los sam zapewnia rozrywkę. Jak by nie było – seria „Śmiechu warte” ma gwarancję dożywotniej obecności na tym blogu. Ekipa stajenna Wam to zapewnia!

Fot. Kuba Lipczyński # Czubajka