Odmiany – stylowe dodatki do końskiej szaty
Konie mają różne szaty. Niektóre skromnie przybierają popularne maści, inne stawiają na lans i rodzą się łaciate, plamiaste, malowane. A niektóre stoją pośrodku – do podstawowej barwy ciucha bazowego dobierają sobie stylowe dodatki. W klasycznym kolorze bieli. Takie dodatki do końskiej maści to tzw. odmiany.
Standardowy podział odmian jest bardzo prosty. Zacznijmy od tych na końskich łbach. A więc:
- SIWIZNA – kępka pojedynczych białych włosów na końskim czole. Nie jest to plamka, zamknięty kształt, a tylko kilka włosków.
- KWIATEK – malutka biała plamka na czole (nie większa od monety).
- GWIAZDKA – większa plama na czole
- STRZAŁKA – wąski pasek od czoła do nosa, nie szerszy niż kość nosowa
- ŁYSINA – szeroki pas, obejmujący prawie całe czoło między oczami i lecący w dół po końskim pysku
- LATARNIA – najszerszy pasek bieli na końskim pysku; zachodzi na całe czoło, łapie oko lub oczy i rozszerza się na boki pyska.
- CHRAPKA – gwiazdka na nozdrzach. Chrapach, nomen omen.
- MLECZNE WARGI – to wargi koloru białego. Może to dotyczyć jednej wargi, może obu, może być częściowe.
- MLECZNY PYSK – cały pysk (wargi do nozdrzy) zanurzony w białej farbie.
I teraz w obrębie tych podstawowych odmian mamy najróżniejsze wariacje, mutacje i kombinacje. Odmiany nie zawsze są książkowo regularne. Różnią się kształtem, rozmiarem, domieszką włosów barwnych na obrzeżach lub w całości. I tak np. strzałka może zaczynać się gwiazdką, potem zwężać, przerwać na krótko i pojawić ponownie już jako chrapka. Łysina może lecieć prosto i symetrycznie, a może być lewo- lub prawoskrętna. Latarnia może np. zawierać kropki barwnej sierści, takie „dziury” w białej odmianie. Kilka odmian może pojawić się jednocześnie, np. gwiazdka, potem niepołączona z nią strzałka, znów przerwa i chrapka osobno plus np. mleczna warga. Pełna dowolność i swoboda w dobieraniu i łączeniu stylowych dodatków.
A oprócz odmian białych mamy też tzw. ODMIANY CIELISTE, czyli plamy, w których pod odmianą nie ma pigmentu na skórze. Wspomniałam o nich przy okazji opisu w końskim paszporcie. Niektóre odmiany są też obrysowane pasem czarnej skóry, który ukazuje się na obrzeżach odmiany. Ten obszar wydaje się wtedy grantowy.
Spójrzcie na przykłady różnych odmian na końskich łbach:
Standardowa, książkowa gwiazdka na łbie Tajgi.
Pamiętajcie, że kilka białych włosów na czole to nie jest gwiazdka! W zależności od wielkości tej kępki mamy do czynienia albo z kwiatkiem (miniaturowa gwiazdka) albo z siwizną (pojedyncze włoski). Siwizna oznaczana jest przy opisie konia w paszporcie czerwonym kreskowaniem . Gwiazdka lub kwiatek w paszporcie będą zamkniętym, niepokolorowanym kształtem. A odmiana cielista w paszporcie jest pokazana jako plama zakolorowana na czerwono. Poniżej kwiatek na czole Bolka:
A tu mamy strzałkę u Chilli. Nieregularna, wąska, lewoskośna.
Strzałka Laszki. Szeroka, ale wciąż węższa niż kość nosowa, a więc nie jest łysiną. Pięknie zwęża się na chrapach i przechodzi w plamę cielistą obrysowaną pasem ciemniejszej skóry.
Strzałka przerywana, z dziurami. Taka perforowana :) A ta druga zaczyna się gwiazdką.
Pierwszy koń ma łysinę, drugi elegant postawił na krótką strzałkę (gwiazdka biedakowi spłynęła), trzeci skromnie ze strzałką.
Szeroka łysina.
Chrapka Bawarka. Pił bawarkę i mleczkiem sobie nos pobrudził. Browar dla odmiany pysk ma brązowy, bo on pije tylko piwo.
Gwiazdka Lindy i kwiatek Lotnej. Różne rozmiary, inny kształt. Ale odmiana przekazana córce.
Haflingersi. Raptus i dziurawa łysina, strzałka Tary, gwiazda Tajgi, łysina Rozy.
A tu gwiazdka z wąziutką strzałką i chrapką. Piękne!
Dziura w łysinie Raptusa
Cieliste wargi Rozy
Chrapka na nosie Czarki. Na zdjęciu Czara z Dziadkiem, o którym pisałam tutaj.
I cielista plama na chrapach Czubajki. Odmiana po mamusi (Czara). Czarodziejce (półsiostra Czubajki) Czara też przekazała tę chrapkę.
Jak widzicie podstawowych odmian jest dosłownie kilka, ale za to kombinacje w jakich występują, ich kształty i rozmiary to już historia na pracę dyplomową. Konie pozwalają sobie na pełną swobodę w dopasowywaniu dodatków do stroju. I niektóre mają świetny gust i styl! :)
Oprócz odmian na głowie mamy też odmiany na nogach. Tu też pełna swoboda, ale ograniczona przestrzenią do wykorzystania. Tak najprościej nazywa się te odmiany:
- KORONKA – wąziutki biały pasek tuż nad kopytem
- KORONKA NAKRAPIANA – taka z dziurami, plamkami maści podstawowej w swym obrębie
- PIĘTKA – biała łata na piętce, z tyłu tuż nad kopytem
- SKARPETKA – noga biała do wysokości stawu pęcinowego
- POŃCZOSZKA – skarpeta podciągnięta pod staw skokowy / nadgarstkowy
- ODMIANA GRONOSTAJOWA – skarpeta lub pończocha w kropki
A fachowo skarpety i pończochy nazywa się określając wysokość, do jakiej sięgają na końskiej nodze. I tak, żeby zabrzmieć profesjonalnie, nie mówimy skarpetka, a odmiana do wysokości stawu pęcinowego. W ten sposób wyjątkowo dokładnie określa się wysokość skarpetki czy pończochy np. 3/4 nadpęcia, 1/2 pęciny, ze stawem nadgarstkowym itp. I tylko tak poglądowo – model: Linda, budowa końskiej nogi:
W ten sposób wyjątkowo dokładnie określa się wysokość skarpetki czy pończochy np. 3/4 nadpęcia, 1/2 pęciny, ze stawem nadgarstkowym, powyżej stawu nadgarstkowego, ze stawem pęcinowym itp. No i pamiętajcie, że to szkic przedniej nogi. W zadniej koń ma wszystko tak samo wraz z nadpęciem, ale już trudno o staw nadgarstkowy w tylnej nodze (my też mamy nadgarstki tylko w rękach, a nie nogach). W zadniej nodze konia ten staw to staw skokowy. Tak więc odmiana na nodze tylnej będzie np. powyżej stawu skokowego (takie długie pończochy). A, zresztą – to te stawy w nogach przednich (odpowiednik naszych rąk) i tylnych:
Staw nadgarstkowy często laikom myli się z kolanem. To nie jest kolano! My też nie mamy kolan w rękach. W przedniej nodze koń ma łokieć (kolejny staw, powyżej nadgarstka – logiczne w sumie, nie?), a kolanko ma w tylnej nodze, powyżej stawu skokowego (czyli naszej kostki, też logiczne). To podstawa wiedzy o budowie konia, nie dajcie się nigdy zakręcić, gdy ktoś pyta o końskie kolano – to tylna noga, wysoko przy kłodzie. Zresztą, macie fotę – fajnie się bawię z tymi zdjęciami, tylko już nie pamiętam, czy robię wpis o odmianach, czy o anatomii :)
Fot. Marzena Jaroszewska # Na Sztormie pocina Ola Benc. Mam nadzieję, że za upublicznianie swojego wizerunku nie zagra ze mną w swą ulubioną grę – łamanie kręgosłupów :)
No i zostawiamy już kwestię anatomii i budowy konia. Wracając do odmian – te odmiany, które w tym wpisie wymieniłam to absolutne podstawy, powszechne i znane wszystkim dodatki z sieciówek :) Chciałam jednak zrobić bazę pod kolejny wpis – o odmianach ekskluzywnych, wytwornych, dostępnych tylko nielicznym klientom. Wrzucę, jak tylko uzupełnię fotami, bo suchy opis jest zupełnie bezbarwny. W końcu katalog modowy zawiera przede wszystkim foty modelek i modeli w wytwornych strojach. A niektóre końskie stroje mogłyby być inspiracją dla wielkich projektantów!
Fot. Zdjęcia z mojego archiwum, ze stocka oraz ze strony stajni ANKA na fejsbuku, prowadzonej przez dziewczyny ze szkółki jeździeckiej.
Jeśli Wasze konie mają jakieś ciekawe odmiany podstawowe (kombinacje, kształty, modyfikacje) to wrzućcie w komentarzu do tego wpisu. Chętnie pooglądam modnisiów ze świata, bo ja jestem skazana na naszych usteckich wieśniaków :)
Znaki szczególne – odmiany, które wyróżniają konia z szeregu popularnych maści
Znam nasze stado co do nogi. Potrafię z daleka na pastwisku rozpoznać konkretnego konia, nawet jeśli jest to grupka samych gniadoszy czy siwków. Każdy ma przecież inną budowę, wzrost, wymiary. I każdy ma jakiś znak szczególny zwany odmianą. O odmianach na końskim ciele możecie poczytać w poprzednim wpisie – te podstawowe występują w różnych kombinacjach oraz kształtach i są indywidualnymi cechami konia. Oprócz podstawowych odmian mamy też szereg innych, rzadziej występujących znaków szczególnych. I o nich dzisiaj krótko opowiem. Albo postaram się krótko, a wyjdzie jak zwykle…
Lubię, gdy koń wyróżnia się z tłumu. I podobają mi się wszystkie malowania i odmiany na sierści, bo czynią z konia indywiduum, które rozpoznaję z daleka. Każdy znak szczególny na końskiej sierści mi się podoba, choć przyznaję, że najbardziej eleganckie i klasyczne są konie jednej maści, gładkie i szlachetne. Ale to malowanki przyciągają wzrok…
A więc zaczynamy. U niektórych koni pojawia się tzw. RYBIE OKO. Takie oko ma błękitną tęczówkę (lub biało-błękitną). Spowodowane jest to niedoborem melaniny w tęczówce i wygląda przepięknie! U nas w stajni był konik Hetman z rybimi oczami. Taki koń widzi tak samo jak ten z orzechową tęczówką, nie jest to wada ani upośledzenie. Ot, niesamowity znak szczególny. Mi się bardzo podoba, a Wam?
Innym znakiem szczególnym w obrębie gałki ocznej konia jest TWARDÓWKA. U konia z twardówką zewnętrzna błona gałki ocznej jest biała i widoczna. Takie oko u konia nazywa się też „ludzkim okiem”, bo rzeczywiście przypomina nasze – barwna tęczówka zatopiona w białku. Najczęściej spotyka się twardówkę u koni maści tarantowatych, srokatych – wszelkich nakrapianych muchomorów, ale nie jest to regułą, bo widziałam już konie ciemnych maści z twardówką. I o ile u „kropków” typu appaloosa czy knabstrup biała twardówka jest ciekawym dodatkiem, to już u gniadych czy skarogniadych trochę mnie przeraża. Oczy konia to zwierciadło jego duszy; gdy poznaję nowego konia zawsze uważnie obserwuję jego oczy. U niektórych są łagodne, spokojne, wręcz depresyjne – aż masz ochotę konika przytulić i pocieszyć, bo taki zmartwiony. Inne mają żywe, zainteresowane, ciekawskie oczka. A te z twardówką błyskają białkiem i sprawiają, że czuję się niepewnie. Może dlatego, że i u konia bez białej twardówki ukazuje się czasami biała krawędź – w przypadku koni agresywnych, nadpobudliwych. I takie błyskanie białkiem nie działa na mnie relaksująco. To zresztą tylko kwestia wrażenia optycznego, bo koń z twardówką absolutnie nie jest „z urzędu” agresywny czy niezrównoważony.
Z ciekawych odmian na końskim łbie wspomnę też o tzw. ŻABIM PYSKU. Odmiana ta również najczęściej pojawia się u „muchomorów” typu konie appaloosa czy knabstrup. Jest to taki kropkowany pyszczek – na ciemnej skórze konia występują różowe plamy. O, proszę:
Kopyta konia też nie są wszystkie jednakowe. Mogą być ciemne, mogą mieć jasny róg. Nawet „w obrębie” jednego konia często różnią się kolorem. Kopyta są, wiadomo, cztery. I każde może być inne. Najciekawsze są KOPYTA PASKOWANE. O kopytach więcej pisałam tutaj, zdjęcia kolorowych kopyt też są :) A poniżej kopytko naszego Morgana – dwukolor:
A skoro jesteśmy przy nogach to warto wspomnieć o ODMIANIE GRONOSTAJOWEJ. To taka skarpetka lub koronka na końskiej nóżce, która jest nakrapiana czarnymi lub brązowymi plamami. Wygląda pięknie :)
Fot. Dorota Grott # noga Bisquit R, wł. Ania Chrzanowska
Fot. Weronika Ładak # nakrapiana koronka Noweli
Na nogach konia znaleźć też można pręgi nazywane PRĄŻKAMI ZEBROIDALNYMI lub ZEBROWATOŚCIĄ. Takie paskowanie cechuje konie ras prymitywnych i jest pozostałością barw ochronnych dzikich koni. Występuje najczęściej u koników polskich, hucułów, koni Przewalskiego.
Fot. Weronika Ładak # nogi Górala, hucuła
Bardzo często zebrowatość jest połączona z występowaniem PRĘGI GRZBIETOWEJ. Jest to pas ciemnej sierści na grzbiecie konia, ciągnący się od kłębu do samego ogona. Wyznacza symetrię ;) Charakterystyczny jest również dla ras prymitywnych, ale oprócz nich występuje często przy maściach bułanych.
Fot. Weronika Ładak # grzbiet Górala (hucuł) i Makówki (kuc – mieszanka konika polskiego i kuca walijskiego)
U fiordów pręga grzbietowa wchodzi na grzywę, co pięknie podkreśla się strzyżeniem na irokeza. To typowa cecha koni fiordzkich:
U koni spotykamy też bardzo często PODPALANIA. Bardzo podobają mi się podpalane konie. Taki koń ma przyciemnione, przydymione nogi, uszy, pysk. Najczęściej podpalania dotyczą wszelkich odcieni maści gniadych. Tu nogi Lily:
Tutaj podpalane uszy Bolka:
A tu pysk Lindy – przypalony (a raczej rozjaśniony) na brąz:
A przykładem „odwróconego” podpalania jest tzw. MĄCZYSTOŚĆ. To takie rozjaśnienia na nogach, pysku, brzuchu i w pachwinach. Jakby się konik w mące bawił. Też pięknie, spójrzcie na naszego Cudaczka:
To akurat mączystość źrebięca, maluszek już z niej wyrasta, zobaczymy ile zostanie.
A tutaj kolejne przykłady dorosłych młynarzy:
Ciekawym dodatkiem do maści podstawowej jest też PLAMISTOŚĆ. Może ona przybierać różne formy. Najczęściej to takie kropkowanie lub pochlapanie konia białą farbą na zadzie, ale nie tylko. W plamistości zawiera się szeroki wachlarz białych plam rozsianych na ciele konia. Zawsze czyni nam z konia interesującego indywidualnego osobnika. Niektóre odmiany plamistości są dość regularne i ładne, inne wyglądają trochę jak dzieło pomylonego czy pijanego malarza-artysty.
Tutaj warto też wspomnieć o JABŁKOWITOŚCI czyli takich okrągłych placuszkach, „jabłkach” na końskim ciele. Najczęściej spotykane u siwków i nazwane jako osobna maść siwa jabłkowita, ale dotyczy też np. koni gniadych czy skarogniadych, choć je zazwyczaj dotyka tzw. jabłkowitość sezonowa. To oznacza, że koń staje się jabłkowity w okresie wymiany sierści – wypadanie włosów partiami (najpierw wypadają te leżące najdalej od naczyń krwionośnych) tworzy nam na koniu wzór jabłuszek. Po zakończeniu linienia jabłkowitość zanika.
gniady Czort, koń prywatny u nas w pensjonacie
Bardziej popularna jest jabłkowitość siwków. Poniżej przykład – Sztorm. Powoli mu te „jabłka” zanikają z każdym kolejnym linieniem, ale wciąż są wyraźne na zadzie. Fot. Marzena Jaroszewska:
A tutaj już HRECZKA, czyli taka straciatella – kawałki czekolady na siwej sierści. A sama nazwa „hreczka” oznacza po prostu grykę, a koń siwy w hreczce wygląda jak posypany kaszą gryczaną. Straciatella brzmi smaczniej:) Fachowo nazywa się to właściwie hreczką, straciatella to mój wymysł, ale lepszy niż wersja anglojęzyczna: flea bitten grey (siwy pokąsany przez pchły). Na zdjęciu Czubajka, w obiektywie Agaty Choszcz:
No i jak już plamy rozważamy to spójrzcie na to:
To odmiana zwana MARMUREM lub PLAMAMI ŻYRAFY . To dopiero coś! Na żywo takiego konia nie spotkałam, ale przyznaję, że nie byłby anonimowy w stadzie na pastwisku. Cudo!
I już na jednym ciągu z tą intrygującą żyrafą popatrzcie też na takiego tygryska:
koń Dunbars’ Gold źródło
To UMASZCZENIE TYGRYSIE. No, czyż nie piękny? I niepowtarzalny w licznej grupie koni pospolitych maści :) A tu możecie pooglądać inne koniki, które tygryski lubią najbardziej: Salsa, Chilli.
Zresztą różnych plam i odbarwień na koniach można spotkać mnóstwo. Genetykiem nie jestem, więc nie rozpoznaję, nie grupuję, nie wyjaśnię. U nas w stajni Linda (ślązaczka) maści skarogniadej jest np. przyprószona płatkami śniegu. Czasem ich przybywa, potem zanikają, by znów zasypać klacz. Autorka strony Genetyka Umaszczenia Zwierząt Renata Janeczek rozpoznała te płatki śniegu na ciele Lindy jako plamki BIRDCATCHER.
Są to białe kropkowania na sierści, które mogą pojawiać się i czasowo zanikać. Znalazłam w sieci inny przykład takiego śnieżenia:
I dodatkowo dla porównania inne plamkowanie – plamy BEND OR czyli śnieżenie w kolorze ciemnym, występujące najczęściej u koni maści kasztanowatej i palomino, choć gniadoszom też się zdarza:
Do znaków szczególnych u konia należą też WICHERKI zwane KROWIMI LIŹNIĘCIAMI. Pisałam o nich we wpisie o paszportach koniowatych. Poniżej wicherki na szyi Tajgi (fot. Weronika Ładak):
A znacie KCIUK PROROKA nazywany też pchnięciem lancą? To takie wgłębienie w mięśniu szyi, łopatki, czasem piersi lub nawet zadu. Nie ma żadnego wpływu na użytkowe cechy konia i w niczym mu nie przeszkadza. Mięsień nie jest uszkodzony, kurczy się i rozprostowuje bez problemu. Ot, znak szczególny. Podobno w ten sposób Mahomet oznacza najdzielniejsze konie, a którego dotknie swym kciukiem, tego czeka niezwykły los. Poniżej przykłady „pchnięcia lancą”: na klatce piersiowej kuca i na zadzie siwej folblutki.
Źródło obu zdjęć: forum re-volta
A inną odmianą związaną z legendami o koniach arabskich jest tzw. piętno Mahometa. To „krwawy ślad”, którym Mahomet wyróżnia konie siwe (najczęściej araby, choć nie tylko, bo arabska krew płynie też w wielu innych rasach). Jest to obszar sierści, który u siwka nie wysiwiał i wciąż pozostaje w kolorze bazowym. Podobno jest to pozostałość krwi wojownika, którego waleczna klacz wyniosła rannego z pola bitwy. Ranny jeździec wisiał na koniu, a jego krew obficie zlała rumakowi łopatkę i szyję. Mahomet nagrodził dzielną klacz pozostawiając jej piętno – niezmywalny krwawy ślad, który klacz przekazała swojemu źrebięciu. I do dzisiaj niektóre siwe konie dumnie noszą ślad po bohaterskim czynie przodka. Poniżej klacz Sweet Meadows Sanaya, zalana krwią wojownika, którego na oczy nie widziała, ale ma pamiątkę po swojej bohaterskiej pra-matce.
A poniżej inne przykłady niewysiwienia – „krwawe plamy” – piętno Mahometa na końskich łbach.
Acorado II, ogier holsztyński
Nazwy odmian końskich nadanych przez Mahometa są dość zawiłe i czasem trudno je rozgraniczać. Odciskiem kciuka równie często nazywa się pchnięcia lancą jak i plamy-stempelki na sierści, o takie:
Widać tu jabłkowitość gniadej klaczy i odcisk kciuka Mahometa – to ta plama na boku. Ale najbardziej podoba mi się nazwa tej łysiny na łbie źrebaka – właściciele nazywają ją „Lampą Akermanu”. Kojarzycie? To z sonetów krymskich Mickiewicza. Przepiękna nazwa! Nigdy wcześniej się z nią nie spotkałam w odniesieniu do końskiej odmiany, więc zakładam, że to autorski pomysł pp. Kordalskich. Coś wspaniałego! Zdjęcie pochodzi ze strony Kresowej Stajni, hodowli koni małopolskich pp. Marleny i Krzysztofa Kordalskich w woj. lubelskim.
Tak więc taka plama jak na powyższym zdjęciu to też jest piętno pracowitego Mahometa. W swej nieograniczonej dobroci Mahomet znaczy konie albo robiąc w nich dziury (pchnięcia lancą) kciukiem, albo stemple (też kciukiem, pewnie drugiej ręki :) albo zlewając krwią dzielnego wojownika. Taka sytuacja.
Nietuzinkowe są też często ubarwienia grzywy i ogona. Czasem u koni pojawia się ROZJAŚNIONA GRZYWA, przemieszane włosy w różnych odcieniach, wyglądające trochę jak balejaż. Bardzo często pojawia się u maści myszatych, ale nie tylko. Poniżej nasz bandyta Morus – konik polski i jego pasemka:
A tu rozjaśniona grzywa kasztanowatej arabki:
W ogonie odbarwienia też występują. Zdarzają się np. ogony srebrne nazywane PIÓROPUSZEM GULASTRY. Taki ogon ma domieszkę jasnych włosów, a dotyczy tylko koni maści ciemnych (srebrny ogon u siwka to normalka, a nie wyjątkowość). Pojawia się zazwyczaj u koni z domieszką krwi arabskiej.
Źródło: genetyka umaszczenia koni
Pióropusza Gulastry nie myli się z OGONEM SKUNKSA. To w zasadzie nie dotyczy aż tak ogona (choć nazwa trochę mylna), ale umaszczenia zwanego RABICANO. W takim przypadku mamy na ciele konia rozproszone białe włosy – największe zagęszczenie występuje w okolicach zadu, nasady ogona i pachwin, ale często schodzi aż na żebra.
Źródło: genetyka umaszczenia koni
Do znaków szczególnych u koni na pewno można też dorzucić takie osobnicze i nabyte zmiany jak tatuaże, palenia, mrożenia itp. O tym wszystkim pisałam już we wpisie o znakowaniu koni. A oprócz tych znaków, które zostały wykonane na koniu przez człowieka mamy też szereg innych, nabytych przez zaniedbanie, niedopatrzenie lub agresję stadną. Chodzi mi o różnego rodzaju blizny i odparzenia. Na przykład Czubajka ma na zadzie pamiątkę po walce zbiorowej (fot. Weronika Ładak):
A Sztorm dumnie nosi na szyi bliznę, którą nabył w potyczce z Bolkiem:
Bolek zresztą też ma znak, z którym się nie urodził, a nabył dzięki beznadziejnej, choć skórzanej uprzęży:
Ta biała plama to odparzenie, uprząż już wywaliliśmy, ale Bolka nie możemy wywalić :)
Kiedyś trafiła też do nas gniada klacz Walkiria z guzami na bokach. Biedaczka otrzymała je w darze od sadysty, który nieumiejętnie i nadmiernie używał ostróg. Przykre.
Za to siwa Faramuszka, którą kupiliśmy już w bardzo podeszłym wieku miała na nosie taki wzorek:
I nie znikł po linieniu. Może i wyróżniał ją z tłumu siwków, ale nie chcę myśleć jak przebiegał proces tworzenia i jak bolesny był dla konia.
Fot. Kasia Arczykowska
A jakie znaki szczególne na ciele konia Wy znacie? O czym nie wspomniałam? Jeśli macie zdjęcia fajnych stylówek u koni to wrzućcie w komentarze. Czy konie z Waszych stajni mają coś z powyższych urozmaiceń? Dawajcie, wzbogaćcie ten zbiór!
Skarbnicą wiedzy nt. umaszczenia koni jest strona Genetyka Umaszczenia Zwierząt. Możecie ją również znaleźć na Facebooku. Gorąco polecam Wam odwiedzić tę stronę – tam naprawdę jasno i klarownie wyjaśnione są rodzaje umaszczenia wraz z wszelkimi, bardzo interesującymi modyfikatorami. A zdjęcia – rewelacja! Utknęłam na tej stronie na wiele godzin; podziwiam wiedzę, pasję, zaangażowanie Autorki. I dziękuję za dzielenie się swoją wiedzą, doceńcie też – wspaniała robota! Warto obejrzeć, jakie cuda tworzy natura, ja tu wrzuciłam plewy w porównaniu do zasobów tam przedstawionych. Zajrzyjcie i poczytajcie o okopconych koniach, o tych z mutacją Allelu e–>ea, o chimerach i mozaikach, plamistości szlachetnej, szampanach i pieczarkach… Ja nie poruszam się po grząskim dla mnie gruncie genetyki i genów, które w/w odmiany wywołują. A wiedza Autorki jest imponująca! I zdołała mnie bezpiecznie przeprowadzić po zagadnieniach genetyki i dziedziczenia, choć z racji moich braków parę razy jednak w tym bagnie genów utknęłam.
Autor: Ania Kategoria: NATURAL