Fot. Staś i Linda, 2011

Znowu na blogu dłuuuga przerwa była… Koniec grudnia był też końcówką mojej ciąży, a nie jest to najlepszy czas w życiu kobiety. Stan błogosławiony, phi! Ciężarne mnie zrozumieją – jesteś już na ostatnich nogach, spuchnięta i wściekła. Dzieciak gra w piłkę Twoim pęcherzem, w krzyżu łupie, nie ma pozycji leżącej czy siedzącej, w której czujesz się w miarę komfortowo i nagle dowiadujesz się, czym jest zgaga. Taką zresztą zgagą też się stajesz – w końcówce ciąży przypominałam Lorda Voldemorta i Kuba chodził wokół mnie na palcach profilaktycznie bijąc uniżone pokłony. Na bloga nawet nie zaglądałam, internety nie istniały. A kiedy już wydawało mi się, że gorzej być nie może to nadszedł styczeń i płynnie przeobraziłam się z Lorda Voldemorta w Zombie z Nocy Żywych Trupów. I choć cieszyłam się, że mam już ciążę i związane z nią wygody za sobą to po pierwszym tygodniu miałam ochotę wepchnąć małego z powrotem i porządnie się wyspać. Łapałam każdą wolną chwilę i chociaż beztrosko marnowałam czas na takie fanaberie jak jedzenie czy mycie to na prawdziwe obowiązki typu blog czasu mi nie starczyło.

Powoli wracam do życia i bloga, bo coraz lepiej radzę sobie w tej nowej rzeczywistości. Oswoiłam się z nowym rytmem dnia i nocy i udało mi się zgrać to wszystko logistycznie. Wracam. Kolejny raz.

A oto sprawca całego zamieszania – przedstawiam Witusia.

To przyszły członek kadry olimpijskiej, choć jeszcze nie zdecydował czy będzie stawiał na skoki, ujeżdżenie czy zaprzęgi. Jest jeszcze trochę czasu, nie będę go poganiać.

Jutro nowy wpis po technicznej przerwie w blogowaniu. I będzie o tym:

„W czerwonej stajni trzydzieści białych koni
Kłapie, tupie, a czasem ze strachu dzwoni.”

/J.R.R.Tolkien „Hobbit, czyli tam i z powrotem”/

Jasne?

Coraz bliżej święta. Bosh, jak sztampowo brzmi to zdanie. Kto się jeszcze nie zniechęcił do tego wpisu po takim wstępie ma szanse przebrnąć przez bardzo ogólnikowy poradnik prezentowy. Jeśli jeszcze nie skomponowaliście listu do Mikołaja to lepiej się streszczajcie – Mikołaj może i zdąży ogarnąć i kupić, ale kurier może mieć problem z dowozem (w grudniu renifery i tak są przeciążone, a do tego słyszałam że Rudolf ma problem alkoholowy, co widać po jego przepitym nosie). Może też zechcecie dyskretnie podrzucić ten tekst swoim bliskim, by to oni dokonali zamówienia u Mikołaja dla Was. W każdym razem lepiej się streszczajcie, bo czas leci, a Święta, serio, coraz bliżej.

Prezent dla koniary to tak naprawdę super prosta sprawa. Ucieszy się ze wszystkiego, co ma motyw koński. Co nie oznacza oczywiście worka obornika. Koniary lubią zaznaczać swoją pasję, bo najzwyczajniej w świecie są z niej dumne – przecież przyjaźnią się i radzą sobie ze zwierzęciem, które może roznieść na kopytach dorosłego faceta. Można się takim hobby pochwalić. I żeby nie brzmieć zbyt dosłownie, koniary podkreślają swoje zamiłowanie drobiazgami – torebką z końskim wizerunkiem, breloczkiem w kształcie wędzidła przyczepionym do kluczy, magnesem na lodówce. To tanie drobiazgi, ale cieszą. A gwiazdkowy prezent może też być bardziej elegancki – raz w roku można się szarpnąć :) Ja polecam dla każdej miłośniczki hippiki biżuterię jeździecką z pracowni Kamila Wróbla. To prezent z klasą – piękne wzory, dobre próby srebra, solidne wykonanie. Nie ma kobiety, które obejrzawszy wzory p. Wróbla nie zachwyci się i nie zapragnie takiej ozdoby. Zresztą, dla koniarza też można tam coś wybrać – mój Kuba został którejś gwiazdki szczęśliwym posiadaczem klamry do paska w kształcie dwóch końskich łbów. Co dwie głowy to nie jedna. A ponieważ pasek jest w jego garderobie nieodzowny, bo z szelek wyrósł w przedszkolu, ale z opadających z tyłka spodni już nie, to klamra jest użytkowana na okrągło i codziennie cieszy go tak samo. Ja sama mam rzemykową bransoletkę, kilka par kolczyków (stanowczo za wiele, jak na osobę, która kolczyków w zasadzie nie nosi), wisiorki, pierścionki (a najwygodniej mi tylko w obrączce) i ze dwie broszki. I wcale mi nie za wiele! Bo ta biżuteria jest tak piękna, że cieszy mnie nawet, gdy nie leży bezpośrednio na mnie:) Polecam przejrzeć ofertę Pracowni Biżuterii Jeździeckiej – nie uda się nie wybrać nic dla siebie. Dziewczyny – podrzućcie link Waszym facetom, a gwarantuję, że Gwiazdkę będziecie miały udaną.

Ja sama uwielbiam też dostawać prezenty z księgarni. Jakiś czas temu polecałam Wam na fejsie Wydawnictwo Galaktyka. Mają w swojej ofercie naprawdę dobre książki hippiczne. Rzetelne, ciekawe opracowania, sporo nowości i nowatorskiego podejścia do treningu zarówno konia jak i jeźdźca. Jako mól książkowy mam już wszystko, co oferują plus kilka pozycji z działu weterynaryjnego. Profesjonalna lektura, którą przyswaja się lekko i przyjemnie. Nie wiem, kto u nich decyduje, co wydać, ale chylę czoła – człowiek ten jeszcze ani razu nie zainwestował w bubel. Nie zawiodłam się nigdy, a ponieważ moja domowa biblioteczka pęka w szwach to nie udało mi się przecież uniknąć zakupów wydań książek hippicznych o zerowej wręcz wartości. Czasem naprawdę pięknie wydane są zwyczajne śmieci, którymi powinno się palić w piecu. Galaktyka poleca dobre książki, nie do pieca, nie na makulaturę i nie do podłożenia pod nogę stołu, który się chwieje. Do przeczytania ze świadomością, że nie marnujesz czasu. A to się liczy.

Oprócz Galaktyki polecam Wam też trzy książki tego samego, genialnego człowieka w Wydawnictwie Tartak Wyrazów. Taki trzypak pod choinką i macie zapewnione miłe chwile w świątecznej przerwie -zwinięci w kłębek w wygodnym fotelu i obłożeni mandarynkami i piernikami możecie uczyć się od Jakuba Gołąb co to znaczy humanitarne podejście i porozumienie. Mój przepis na idealny wypoczynek. Bardzo czynny wypoczynek, mimo tych pierników, bo ta lektura świetnie gimnastykuje mózg.

Skoro i tak bardzo prywatnie podchodzę do Poradnika Prezentowego  i polecam Wam to, co sama lubię to pozwólcie na kolejną prywatę – szkolenia i kursy JNBT.  Nie mają oni oferty gwiazdkowej, ani nawet prezentowej, ale to można samemu załatwić – przygotujcie własnoręcznie kupon dla bliskiego sobie koniarza i wpiszcie tam swoją deklarację pokrycia kosztów takiego szkolenia. Taki pomysłowy kupon własnej roboty to wielka radość dla koniarza – ciekawy kurs, przyjazna atmosfera i ilość wiedzy trzepiąca każdego koniarza po łepetynie. Uwielbiam! Kurs dla uczestnika z koniem może być sporym kosztem, w który naprawdę polecam zainwestować, bo to dobrze wydane pieniądze. Można jednak brać udział w takim szkoleniu również jako tzw. słuchacz – za niewielkie pieniądze macie możliwość słuchania wykładów i obserwowania pracy z końmi, a kopary opadną Wam do ziemi. Gwarantuję! Kursy odbywają się w całej Polsce, wystarczy poszukać i na pewno znajdziecie coś w pobliżu Waszych siedlisk. Moja nora w Ustce wymaga ode mnie najwyżej 100km wycieczki. Phi!

Kto po moim Drobnym Poradniku Prezentowym spodziewał się gotowej listy ze sklepu internetowego, tego przepraszam – żaden sklep hippiczny nie dał mi zniżek, które mogłabym Wam zaproponować, więc nie chciało mi się zagłębiać w ich przepastne oferty. Polecam  Wam dziś to, co sama lubię, sprawdziłam, co mnie zawsze cieszy i co warto polecić bez żenady. A Wy pamiętajcie jedno – prezent dla koniarza to bardzo prosta sprawa, bo jako istoty całkowicie niesamolubne koniarze uwielbiają prezenty, które tak naprawdę nie są przeznaczone dla nich, a dla koni. Droga do serca koniarza prowadzi przez jego konia. Wiem z doświadczenia, bo gdy ktoś pochwali mojego konia to czuję się dumna, jakby chwalił moje dziecko. A kto skrytykuje konia mojego szwagra Wojtka w jego obecności może się dowiedzieć, że zęby trzy razy nie rosną. Wojtek prędzej pozwoli, by  jakiś klient obraził mnie niż zauważył wadę w Królowej Horpynie. Tak działa serce koniarza. Kupcie koniarzowi coś dla jego konia (czaprak, podkładkę, ogłowie, szampon do ogona itp.), a macie uśmiech na twarzy dumnego właściciela. Koniarz i jego koń to jedno – pod choinkę możesz wrzucić dropsy jabłkowe, a zadowolony koniarz poleci z nimi zaraz do stajni. I pewnie natknie się na swojego konia, który ludzkim głosem o północy obrabia swojemu właścicielowi tyłek. Tak, ta miłość jest jednostronna, wbrew temu, w co chcemy wierzyć. Ale o tym, jak konie widzą miłość w stadzie, jeszcze będę pisać. Na razie żyjcie złudzeniami w ten piękny, świąteczny czas.

A mój najpiękniejszy prezent gwiazdkowy do tej pory? Co roku, odkąd poznałam Kubę, dostawałam od niego hippiczne prezenty – elementy stroju jeździeckiego, sprzęt, biżuterię Kamila Wróbla, tony książek i opracowań jeździeckich, szkolenia, kursy itd. Pamiętam, że najbardziej ucieszyło mnie własne siodło – to było w czasach, gdy studiowałam, nie stać mnie było na to wymarzone, porządne. I był to prezent, o jakim wtedy marzyłam, a na który absolutnie nie było mnie stać. Epic.

A teraz, jeśli czytasz mojego bloga wierny mężu to informuję, że mam już wszystko. Dałeś mi nawet dwóch luzaków (jeden wciąż w drodze, ale spodziewam się go każdego dnia), więc jeździecka passa trwa. Nie pomogę Ci w wyborze prezentu. Wiem, że i tak sobie świetnie poradzisz. Bardzo dyskretnie i podprogowo prześlę Ci tylko ten subtelny i niemal niezauważalny przekaz – KUP MI KONIA. TEGO NIGDY ZA WIELE.

Coraz częściej dostaję sygnały, że moje teksty krążą w internecie i żyją własnym życiem firmując strony obcych mi ludzi. Jestem Wam bardzo wdzięczna za informowanie mnie o tym, choć oczywiście radości mi to nie sprawia. Nie umiem nawet opisać, jak przykre jest czytanie moich własnych tekstów na obcych stronach i portalach. Mogłoby się wydawać, że powinnam się cieszyć, bo skoro ktoś je kradnie to znaczy, że się podobają. Otóż nie, nie cieszy mnie to. Cieszyłoby, gdyby teksty były podpisane moim nazwiskiem lub adresem mojego bloga. Każdy inny przypadek działa na mnie tak:

Etap 1 – WTF? Ogarnia mnie furia i para bucha mi z nozdrzy. Wściekam się, że jakiś złodziej bezczelnie reklamuje się moją pracą i zbiera laury. Ostatnio na komentarz czytelnika „fajnie napisane, łatwo się czyta, ale masz talent!” złodziej skromnie i rzeczowo odpisał: „dzięki”. Grrrr! Gdyby chociaż przemilczał, skoro nie miał naturalnego odruchu sprostowania tej informacji… Ale nie, lepiej podziękować za „zasłużony” komplement i poczuć się docenionym.

Etap2 – WHY ME? Wściekłość powoli przechodzi w smutek i rozgoryczenie. Po co mi to? Piszę, a inni przypisują sobie owoce mojej pracy. Poprawiam komuś statystyki, pomagam zarabiać na lajkach na FB, a przecież nikt mnie o zdanie nie zapytał. Nie zrozumcie mnie źle – ja lubię pisać i na ogół przychodzi mi to bez trudu. Teksty, które pojawiają się na blogu tworzę dla przyjemności; nie jest to dla mnie harówka, męki pańskie i udręka. Ale mimo wszystko jest to moja praca. A kradzież mojej pracy i przypisywanie jej sobie – boli. Bo mnie to trochę kosztowało, a złodziej zrobił „kopiuj-wklej” i na moich plecach buduje sobie markę w necie. Dlatego każdy plagiat przeżywany na etapie 2 zniechęca mnie i sprawia przykrość.

Etap 3 – NEVER MORE! O nie, nie dam! Walczę i już. I chociaż w myślach już stworzyłam sobie całą procedurę tej walki (tj. wytropić, zabić w bolesny sposób, zatrzeć ślady) to na ogół zaczynam od grzecznego, stanowczego maila, w którym żądam usunięcia mojego tekstu. Zazwyczaj pomaga. Jeśli nie, wracam do etapu 2 i smutna otwieram puszkę lodów owinięta w koc na kanapie, a sprawę przejmuje mój mąż. Ten rozgrywa to ostro. Paragrafy, prawa autorskie, prokuratura itp. „straszaki” działają na niszowych, tanich złodziei. I na tym sprawa się kończy – złodziej skamle o litość i przeprasza. Wiem, że Kuba nie zawahałby się poprowadzić sprawy dalej, a prawdopodobnie nawet do spotkania w sądzie by nie doszło, bo złodziej zakończyłby swój proceder już na etapie oficjalnego pisma lub kontroli.

Kto kradnie? Na ogół niepoważni smarkacze, którzy chcą uświetnić swojego blogaska o konisiach lub prowadzoną na FB stronkę typu ” loffciam koniki :*****”. Drażniące, ale wystarczy jedna krótka wiadomość ode mnie i złodziej usuwa tekst zmieniając sobie przy okazji pieluchę i gratulując w duchu, że udało mu się uniknąć tortur i dożywotniego więzienia o zaostrzonym rygorze. Nie żebym straszyła dziewczynki  z IIIc torturami, ale zazwyczaj uświadomienie im czym są prawa autorskie skutkuje przekonaniem o popełnieniu wyjątkowo ciężkiej zbrodni. Przyda im się ta wiedza na przyszłość, a uczciwości należy się uczyć od najmłodszych lat. Nie, nie mam wyrzutów sumienia.

Kradną też świadomi istnienia praw autorskich, w pełni sprawni intelektualnie bezczelni złodzieje. Na zasadzie – a nuż się uda? A jak się nie uda, to usunę tekst i po sprawie. A co się nachapałem komplementów, wyświetleń, lajków i odsłon to moje. Wielka sprawa. Na tych cwaniaków nasyłam męża, bo przeważnie wpędzają mnie w głęboki etap 2 i chorobę sierocą. Dobrze, że jako nieuczciwi oszuści nie dysponują też ani tzw. jajami, ani odwagą cywilną. Szybko usuwają tekst, bez przeprosin, bez tłumaczenia się, cichaczem, że niby nic nie było. Zacierają ślady.

Najgorzej, gdy mój tekst pojawia się na poważnym portalu bez żadnego linku, bez żadnej adnotacji, albo nawet gorzej – z informacją „autor:redakcja”. Tego nie popuszczam i usunięcie mi nie wystarcza; tu potrzeba sprostowania. Poważne portale nie protestują i poczuwają się do winy. Nie wszystkie jednak działają szybko – ponad tydzień czekałam na reakcję galopuje.pl. Zreflektowali się jednak, usunęli tekst, przeprosili, a złodzieja zbanowali. Przez ten tydzień czekania już się zbroiłam wiedząc, że staniecie za mną, gdy przyjdzie mi walczyć z takim końskim gigantem.

No właśnie- Wasz udział w plagiatach. Informujecie mnie mailowo „uprzejmie donoszę” o plagiatach moich tekstów w sieci. Dziękuję Wam za czujność, jesteście kochani, bo przeważnie nie tylko mnie informujecie, ale też od razu spamujecie złodzieja setkami wyrzutów. Gdy poprosiłam o pomoc w ostatniej aferze fejsbukowej ruszyliście jak husaria i stratowaliście złodzieja w kilka godzin. Do tego wspieracie mnie miłymi słowami i wyciągacie za uszy z etapu 2 po czym brutalnie wrzucacie w etap 4 – STAY COOL AND KEEP WRITING.

Dlaczego przechodzę do etapu 4 i piszę bloga? Bo ja tego bloga nie piszę dla siebie. To chyba żadne zaskoczenie – zainwestowałam we własną domenę, poświęcam czas i dzielę się tym, co wiem o koniach ubierając to słowa, które mają być przystępne i podobać się innym koniarzom. Nie piszę do szuflady, nie piszę w sekretnym pamiętniku, nie udaję, że piszę dla siebie. Bo ja tego bloga założyłam i zaczęłam pisać dla WAS. Na początku nikogo tu nie było, tylko moja rodzina i znajomi z przyzwoitości zaglądali, żebym nie czuła się samotna. A teraz mam kilka tysięcy wiernych czytelników, dla których warto się starać, bo doceniają. Poznałam przez tego bloga mnóstwo świetnych ludzi, a dla nich chce się pisać. Bo ja nie piszę dla złodziei, by mieli jak podbijać sobie ego i wozić się na moich plecach. Ja piszę dla tych, którzy są tacy jak ja – podzielają moją pasję i  czerpią z niej radość. Niekoniecznie muszą podzielać moje poglądy, ale chcą dyskutować i tak jak wielu czegoś się z tego bloga uczy, tak ja uczę się od wielu, którzy dzielą się swoim zdaniem na tym blogu. I korzyść jest obopólna. A jaką korzyść oferuje mi złodziej? Kilka dodatkowych kilogramów, gdy zajadam smutki słodyczami i kilka aktywujących się wrzodów, gdy stres i wściekłość wzburzają mi soki żołądkowe. Nie, dziękuję, wolę nie.

Od Was oczekuje jednego – nie przechodźcie obojętnie, gdy widzicie w sieci mój tekst bez linka. Wystarczy, że skomentujecie, że jest to kradzież z bloga czubajka. Mi już się zrobi lepiej. Bo bardzo bolało, gdy widziałam lajkujących stronkę złodzieja czytelników bloga (wielu znam osobiście), a żaden nie pofatygował się, by zapytać dlaczego o mnie na tej stronie nie ma żadnej wzmianki, skoro w całości tworzą ją moje teksty i zdjęcia z mojego bloga. Po prostu poczujcie tę solidarność i stuknijcie w moim imieniu kopytem w czoło złodzieja. Ja docenię gest.

I żeby już zawsze było jasne i oczywiste:

Nie mam nic przeciwko publikowaniu moich tekstów na innych stronach, domenach, portalach, blogach. Jeżeli ktoś uważa, że warto się moim tekstem podzielić z innymi to najlepiej udostępnić link do konkretnego wpisu na blogu. Zgadzam się jednak także na skopiowanie tekstu i umieszczenie go u siebie. Tylko zawsze, bezwzględnie wymagam, by podpisać moim nazwiskiem i adresem mojego bloga. Wystarczy link do czubajki pod moim tekstem, a ja w spokoju sumienia ominę wszystkie etapy reakcji na plagiat. A „pożyczający” nie złamie prawa i nie będzie musiał drżeć ze strachu przed zemstą mojego żadnego krwi męża.

Dostaję maile i wiadomości na fejsie z pytaniami, czy można użyć mojego artykułu / fragmentu wpisu itp. i opublikować na swojej stronie. Szanuję osoby, które mnie o to pytają i nie zdarzyło się, bym odmówiła. Proszę tylko zawsze o podpisanie tekstu linkiem do bloga. Sama skorzystałam kilka razy na blogu ze zdjęć, których autorami były nieznane mi osoby. Za każdym razem zadałam sobie trud wyszukania autora i kontaktowałam się z nim, by zapytać o zgodę na publikację. Nikt mi nie odmówił, nikt  nie prosił o zapłatę (o podlinkowaniu strony autora foty czy umieszczeniu nazwiska nie wspominam, bo to oczywiste), a każdy reagował życzliwie. Czasem znalezienie autora sprawiało mi problem – szperałam po forach, czytałam stosy nieciekawych komentarzy w nadziei, że trafię na ślad autora i kontakt do niego. Raz miałam dosyć tego śledztwa i chciałam wrzucić zdjęcie podpisane nazwiskiem autorki, które udało mi znaleźć, bez pytania jej o zgodę, bo namiarów na nią nie znalazłam (nie wszyscy żyją na fejsie, wiecie?) Kuba był oburzony i chociaż tłumaczyłam mu, że przecież podpiszę fotę jej nazwiskiem, że znalazłam fotę w necie i mogę jej użyć, bo każdy może, że co to za problem, dziewczyna pewnie nawet nie pamięta, że coś takiego pstryknęła. Kuba mi zabronił – to kwestia uczciwości, tak się nie robi. Usiadł do kompa i przeprowadził własne śledztwo. Znalazł jakiegoś starego maila na nieaktualizowanym od lat forum. Napisałam, autorka foty odpisała, wyrażając swoje zdziwienie, bo autentycznie nie pamiętała, że zdjęcie jest jej własnością! Oddała je na jakiś jeździecki portal ponad 7 lat wcześniej i była zaskoczona moim mailem. Ale doceniła gest, nie uznała mnie za nawiedzoną wariatkę tylko podziękowała i zezwoliła na publikację. Mam czyste sumienie, nikogo nie wpędzam w 3 etapy reakcji na plagiat. Dla mnie to ważne, bo nie chcę nikogo krzywdzić. Nie lubię.

To tyle w temacie złodziejstwa w sieci. Czas wracać do tematów końskich, prawda?

Królicza nora, w którą wpadła Alicja i która zawiodła ją do Krainy Czarów (kto nie czytał? Nie przyznawać się głośno!) dla mnie się już skończyła, ale pech chciał, że ciąża sprowokowała inny literacki incydent w moim życiu, tym razem rodem z „Kubusia Puchatka” (no jak ktoś tego nie czytał to może już kliknąć krzyżyk w prawym górnym rogu tej strony. Skandal!) Utknęłam w samym wyjściu z króliczej nory i bez pomocy czytelników czyli  krewnych i znajomych Królika siedziałabym w tym wyjściu kolejny miesiąc. Musiałam jednak wziąć się w garść, wciągnąć brzuch i wypełznąć z zacisznej norki, bo nie dajecie mi żyć swoimi mailami, wiadomościami na fejsie, komentarzami w sieci. Z obawy, że groźby zostaną spełnione i na drzwiach naszej stajni zawiśnie petycja przybita nożem (w wersji hardkorowej zamiast drzwi miała być moja pierś, chyba lewa, bo bliżej serca) wracam i zaczynam pisać. Okazuje się, że rzeczywiście „człowiek jest odpowiedzialny za to, co oswoił” (nie, no kto tego nie czytał to już może w podskokach stąd spadać na szczaw! Klasyka!). Ponieważ ja oswoiłam kilka tysięcy czytelników to teraz muszę ich karmić. Sama sobie jestem winna. Inna sprawa, że Ci oswojeni czytelnicy są naprawdę warci starań i nie mogę dopuścić, by padli z głodu. No, lubię ich. Fajni są. Więc niech są.

Jutro tekst. Kolejne w drodze. Wierzycie mi? Jest jeszcze opcja, że blog cały czas żył i był aktualizowany, a po prostu Wy nie potrafiliście puknąć w monitor różdżką i mruknąć „Dissendium” (jak tego nie czytaliście, to Wasza strata. Wybaczam, skoro potraficie żyć bez tej frajdy. Biedni.) Może uznajmy, że tak było. Ja cały czas pisałam. Nie mam za co przepraszać. Tak że ten… No.

Do jutra.

Fot. Kasia Grott # ja i Bolek

Nie było mnie tu od … OMG, wstyd się przyznawać. Nie wiem w jaką króliczą norę wpadłam, ale dość długo w niej zabawiłam, za co Was bardzo przepraszam. A wiem, że mam jeszcze kogo przepraszać, bo statystyki bloga utrzymują się na przyzwoitym poziomie. Przyznaję, że myślałam już o tym, by dać sobie siana z tą pisaniną, ale ostatnia akcja na facebooku, gdy stanęliście do walki o moją sprawę nawet nie za mną, ale wyprzedzając mnie na linii ognia dowiodła mi, że mam po co i dla kogo się wysilać i starać. O tej zresztą akcji plagiatowej jeszcze wspomnę na blogu, bo sporo mnie kosztowała nerwów. Dlatego tym bardziej dziękuję Wam za zrozumienie i wsparcie. Dziękuję Wam też za to, że odwiedzaliście mojego bloga, choć było to praktycznie żerowanie na 4 miesięcznej padlinie. Nie wiem, co robiliście na tej stronie, bo generalnie wiatr tu tylko hulał, ale statystyki twierdzą, że w płonnej nadziei na ujrzenie nowego tekstu wracaliście tu regularnie i od biedy odświeżaliście sobie stare wpisy. Mam nadzieję, że umiecie je już na pamięć, bo teraz zamierzam zasypać Was nową porcją. Przygotujcie saperki, by się odkopywać z tej sterty, którą zrzucę Wam na głowy.

Trudno mi wyjaśnić, co się działo w tej króliczej norze, która udaremniła mi kontakt z Wami w miesiącach letnich, ale w dużym skrócie przerwa od bloga upłynęła mi tak:

1. Na pierwszym zakręcie króliczej nory dostałam w bonusie niespodziewany prezent – jakiś magiczny eliksir sprawił, że Anna z Krainy Czarów została zdublowana. Hmmm… Zaskoczenie pełne i mam tylko pytanie do dziewczyn z Poznania z blogowego spotkania w maju (Aga, wywołuję Cię do tablicy): Czy zadając mi pytanie o jazdę konną w okresie ciąży rzucałaś jakiś urok? Przypomniałam sobie to pytanie z  naszego wyjazdu w teren i po dokładnych i skrupulatnych obliczeniach stwierdzam czarownico, że już wówczas w ciąży byłam. Szkoda, że o tym nie widziałam oddając się haniebnym nałogom w Waszym towarzystwie. Mogłaś mnie uświadomić, skoro masz takie zdolności jasnowidza.

Ten zakręt w króliczej norze trochę mnie zamroczył i usunął na dalsze plany prowadzenie bloga, bo najpierw musiałam poukładać sobie nową rzeczywistość w głowie. Kolejnej przerwy w blogowaniu spodziewajcie się więc w początkach stycznia, bo o ile dobrze pamiętam  te  czasy, gdy Staś był noworodkiem, to  taki maluch zaburza trochę spokojny rytm życia. Przy czym „trochę” jest tu sporym eufemizmem i nijak się ma do losu zombie z Nocy Żywych Trupów, którym stanę się w styczniu.

2. Gdy już pierwszy zakręt nory minęłam i przetrawiłam to na łeb zwaliła mi się ekipa dzikusów ze Stajni Komancze. I to był jeden z najlepszych zakamarków króliczej nory, mogłabym w nim posiedzieć dłużej niż tylko ten marny weekend. Komancze – nawiedzę Was teraz na Waszym terenie z wielkim brzuchem przy okazji kursu JNBT (przy okazji – czym nas więcej tym weselej – blogowicze zgłaszajcie się!), a na Was liczę ponownie  na wiosenny galop brzegiem morza w Ustce. Za każdym razem, gdy widzę Wasze posty na FB ogarnia mnie zazdrość, że tworzycie tak zgrane plemię i żal mi samej siebie, że fajkę pokoju, którą dostałam od Was mogę sobie poćmić tylko w samotności. Wasza stajnia i atmosfera, którą tam stworzyliście to powód, dla którego mogłabym teleportować usteckie włości do Przywidza i codziennie czerpać energię z pozytywnie zakręconych Komków.

Kilka fot z tej imprezki kradnę bezczelnie z Waszych albumów Komancze w nadziei, że sprowokuję w ten sposób odwetowy atak. Przyjeżdżajcie i powalczcie o mój skalp, jeśli Wam przeszkadza publikacja Waszych fot. No, dalej!

Komancze w ataku, już niemal w progu naszej stajni. Bez barw wojennych, więc luz. 

Nasze konie bardzo się przejęły tym atakiem. Dały wspaniały popis na pastwisku i kategorycznie odmówiły współpracy. Komancze musieli urządzić prawdziwe polowanie na bizony, by złapać sobie coś do jazdy. Nie pomógł im nawet nasz stajenny, który wyszedł na łąkę i wołał konie po imieniu sypiąc im chleb, jak kurom ziarno. Prawie się popłakałam ze śmiechu:)

Żarty się skończyły. Do akcji wkracza mistrz. Ma kantar sznurkowy i nie zawaha się go użyć. Konina trzęsie już tyłkami ze strachu, jak widać na załączonym obrazku.

Konina złapana, można siodłać. Wtedy jeszcze siadałam na konia, ale jeden teren i tak wziął za mnie Wojtek. A moja Sukcesja też była w dobrej formie. Teraz nawet nie chcę myśleć o tym, co będzie z nią dalej. Latem dychawica mocno jej dokuczała. Idzie jesień, może się poprawi?

Wojtek w pełnym zachwycie. Nic go nie powstrzymuje od czerpania radości z pomagania bratowej – nawet ropna angina! Taki szwagier to skarb! Jak widać nawet nie krył swojego entuzjazmu i dzikiej radości:)

Komki na plaży. Chcieli rozpalać ognisko i rozkładać wigwamy, ale ich przekonaliśmy, że przywidzka preria lepiej się do tego nadaje.

I wrócili całkiem zdechli… Niemal w pozycji na martwego indianina…

A niektórzy autentycznie padli…

Nasze Tośka prezentuje jogę i rozciąganie. I ten błogi wyraz pyska…

Nie ta jednak błogi jak uśmiech Jantara…

Musiałam oczywiście skorzystać z okazji i poprosić mistrza o prywatną lekcję. W rolach głównych nasz gniady Chaberek i Paweł Kułakowski, którego polecam śledzić na FB to będziecie na bieżąco z wydarzeniami ze świata naturala. Nikt tak wspaniale nie spamuje mi tablicy na fejsie jak on.  Polubcie Stajnię Komancze i korzystajcie z ich propozycji na szkolenia z naturala.

Bolek też się zaangażował w wizytę Komanczy. Wtedy, w czerwcu nie miał jeszcze zmiennika :)

No i na koniec prezentacja znaku, jaki drogowcy postawili przed naszą hacjendą.  Fajny, nie? Naprawdę nas ucieszył, gmina się udziela w naszej sprawie :)

3. Gdy ochłonęłam po wrażeniach indiańskich w króliczej norze nastał pełen sezon i rozpoczęły się obozy jeździeckie. Niestety, choć jeszcze czerwiec spędzałam w siodle gorączkowo próbując nałapać jak najwięcej końskich chwil przed nieuniknioną przerwą, to lipiec już odpuściłam i na konia nie wsiadałam. To już trzy miesiące jak nie siedziałam na końskim grzbiecie i nie umiem powiedzieć, jak bardzo mi tego brakuje. To ten minus ciąży, który koniarze płci żeńskiej muszą znosić w pokorze. Bo o ile w początkach pozwalałam sobie na końskie eskapady to nadszedł ten moment, że zwykła przyzwoitość każe odpuścić.

Obozy przeszły mi więc koło bezczynnego tyłka, bo oprócz kilku wykładów dla obozowiczów w zakresie obowiązków miałam wyłącznie plażowanie, opalanie rozrastającego się brzuszka, zabawy z przyszłym starszym bratem Stasiem i kąpiel w bałtyckim morzu. Była to w sumie spora odmiana, bo zazwyczaj plaża, którą oglądam w sezonie wygląda tak:

a nie tak:

Na pierwszym planie lokowanie produktu – parówki z Sokołowa. Na drugim lokowanie instytucji – najlepszy synek świata.

Sumiennie wywiązywałam się  tych nałożonych na moje barki ciężkich obowiązków i liczę, że zrozumiecie, iż w nawale takich pilnych spraw nie miałam czasu na bloga. W tym zakręcie króliczej nory spędziłam najwięcej czasu, a zaczarowany czas płynął w niej dużo wolniej niż w rzeczywistym świecie na zewnątrz.

Kilka fot z sezonu:

BHP przede wszystkim! Staś obok zadniej nogi Talara. W bezpiecznej odległości. W bezpiecznym obuwiu z twardymi noskami. No i w kasku, żeby chronić cenną czaszkę. Mamusia czuwa!

Wujek Wojtek ledwo dawał sobie radę, Staś musiał więc pomagać i prowadzić tereny na Horpynie. Praca nieletnich wspiera gospodarkę.

Szczeniaki Trusi umilały nam letnie miesiące. Do nowych domów pojechały w ostatnim tygodniu sierpnia. Tymczasowe imiona nadawała im Dagmara, więc było kulinarnie: Pulpet, Mizeria i Kluska (na zdj. bez Kluski, pewnie właśnie jadła)

Tak wygląda matka karmiąca po porodzie. Was nie przeraża, ale ja patrzę w przyszłość. A taka zgrabna była…

Mój mąż. Tak, jest normalny. Tak, jestem dumna.

Nowy nabytek naszej stajni – wałach buloński Lorenzo. Zainwestowaliśmy w konia wieloosobowego, by przerobić ten nawał obozowiczów w sezonie. Zwykłe jednoosobowe konie nie dają rady.

4. Sezon się skończył, czas mojej wyjątkowo wzmożonej pracy również, powinnam więc w podskokach wrócić na bloga, skoro już nic nie stało mi na drodze. Królicza nora miała jednak jeszcze jeden zakręt – obiecany wypad na żagle, z którego nie chciałam rezygnować mimo rozmiarów wieloryba, które przyjęłam i które skutecznie utrudniały mi poruszanie się na chybotliwej łódce. Jako wspaniałomyślna żona nie blokowałam małżonkowi drogi do szczęścia i zgodziłam się na jego męski wypad na Mazury, a sama zadowoliłam się krótkim pobytem na Drawsku, za to w towarzystwie obu moich mężczyzn (i trzeciego w drodze).

Rodzina 2+1+(1)

Wielorybie, uratujemy Cię! Wyjazd skutecznie obrzydzali mi ludzie z Greenpeace usiłujący wepchnąć mnie do morza…

Mam aż jedno zdjęcie z tego wyjazdu, bo mój mąż fotograf powiedział, że w kadr złapie mnie tylko z lotu ptaka.

5. Królicza nora z zakrętami się skończyła, ale ja przycupnęłam sobie u jej wyjścia jak królik porażony słonecznym światłem i nie mogłam się zdecydować na ten jeden hop i powrót do rzeczywistości. Do powrotu na bloga i wykonania skoku na oślep przekonała mnie akcja plagiatowa. Nie, nie akcja tylko Wy. To, że jesteście. No bo skoro jesteście, to ja też powinnam być.

Pytania?