Rękawiczki Fouganza – jak wybrać najlepsze rękawiczki jeździeckie?
Fot. Weronika Ładak
Jeżdżę konno w rękawiczkach. Zawsze. Choć nie zawsze tak było. Pierwsze rękawiczki dostałam od mamy i były dla mnie elementem stroju jeździeckiego. O ich funkcjonalności i wartości użytkowej w ogóle nie myślałam. Po prostu zwyczajem nowicjusza wkładałam na siebie pełen jeździecki rynsztunek. I czułam się jak profesjonalista. Te pierwsze rękawiczki wyleczyły mnie zresztą z nawyku wkładania czegoś na dłonie na czas jazdy. Były sztywne, skóra po zawilgoceniu aż mnie obcierała, farbowały mi palce, ręce mi się pociły – a, idźcie w diabły z tym szajsem! Wywaliłam rękawiczki i przez parę dobrych lat jeździłam „na golasa”. Po co komu rękawiczki? Zimno latem w dłonie nie jest, a koń to nie muszla klozetowa – nie brzydzę się go dotykać gołymi rękoma. Dodam, że moje konie czołowe nigdy mi rąk wodzami nie obcierały, bo wszystkie były delikatne w pyskach, czułe i ze spokojnymi łbami. No, czasem by się rękawiczki przydały – na wystanego Bolka, na spanikowaną Sukcesję, na podnieconą Czubajkę. Ale ten raz można przetrzymać – odciski i obtarcia na palcach goiły się raz-dwa. A teraz jeżdżę zawsze w rękawiczkach. Po pierwsze dlatego, że z braku konia czołowego trafiłam w siodło Bolka, którego ciężko utrzymać w terenie, gdy energia go rozpiera. Po drugie dlatego, że nigdy nie zdejmuję obrączki, a jej obecność od 10 lat na palcu serdecznym dała mi się we znaki w kontakcie z wodzą. Po trzecie dlatego, że żal mi paznokci i manicure. Po czwarte dlatego, że choć lubię dotyk spoconej końskiej sierści, to już sprzątanie końskich pączków z plaży gołą ręką jakoś mnie nie kręci, aż tak postępowa w swej miłości do koni nie jestem. A po piąte dlatego, że trafiłam wreszcie na dobre rękawiczki i wyleczyłam się z uprzedzeń.
Rękawiczki jeździeckie mają naprawdę ważne zastosowanie:
- Przede wszystkim chronią przed zimnem, wiatrem, deszczem, śniegiem, mrozem. Skóra dłoni jest delikatna; częsty kontakt ze zmiennymi warunkami atmosferycznymi upodabnia ją do skóry słonia. Ręce są moją wizytówką, nie chcę czuć się zażenowana podając komuś dłoń, odbierając resztę w sklepie, pracując przy klawiaturze w biurze. Dbam o dłonie i paznokcie, a po zejściu z konia nadal pozostaję kobietą – nie chcę prezentować światu popękanej i zaczerwienionej skóry dłoni i połamanych paznokci z powbijanym stajennym brudem. Rękawiczki pomagają mi chronić paznokcie i zachować elegancki wygląd dłoni.
- Używanie rękawiczek zapobiega również powstawaniu obtarć i pęcherzy. Wodze potrafią nieźle poobcierać dłonie, a ja ostatnio często-gęsto schodziłam z konia z odciskami na palcach i poranionymi od grzywy kostkami palców.
- Poza tym rękawiczki pomagają utrzymać wodze, zapobiegają ich ślizganiu się i przesuwaniu w dłoni. Spocona dłoń to kiepski amortyzator, a wyślizgujące się z rąk wodze skutecznie utrudniają pracę na kontakcie. Rękawiczki jeździeckie mają specjalne przeszycia i wzmocnienia w miejscu trzymania wodzy; często są też ogumowane, co zapewnia lepszą przyczepność wodzy zarówno skórzanych jak i tych parcianych. To przecież także kwestia bezpieczeństwa – łatwiej opanować konia, gdy chwyt na wodzach masz pewny a kontakt z pyskiem stały i regulowany tylko ręką (pamiętajcie – ręka to najlepszy wypinacz!), a nie zaburzony niestabilnym chwytem w dłoni.
Przetestowałam dla Was kilka modeli rękawiczek jeździeckich firmy Fouganza. Dlaczego takich? Bo, jak zauważyłam w gronie prawie 300 obozowiczów TROTTERA, rękawiczki tej marki należą do najczęściej wybieranych: są niedrogie, funkcjonalne, łatwo dostępne. A ponieważ jeździłam w rękawiczkach kilku marek, również tych droższych i ekskluzywnych, to wiem, że Fouganza w swych najlepszych modelach nie ustępuje innym markom. Swoje rękawiczki the best też wybrałam z Fouganzy – zdecydowała cena, bo funkcjonalność nie ustępuje tym z droższych marek. I naprawdę nie ma sensu sprzedawać nerki i wątroby, by zainwestować w najdroższe rękawice na rynku. Megawytrzymałych po prostu nie ma – każde z czasem się zeszmacą i właśnie o ten czas zeszmacenia się chodzi. Jeżeli czas użytkowania jest adekwatny do ceny to nie ma co wydziwiać. Każda para rękawic w końcu się zedrze, byle cena nie była wzięta z kosmosu to nawet ich nie żal. I już.
Co dla mnie jest najważniejsze w rękawiczkach jeździeckich i w/g jakich kryteriów je oceniałam? Oto najważniejsze cechy dobrych rękawic dla koniarza:
- wytrzymałość – rękawice muszą być mocne i trwałe. Nie mogą rozlecieć się po kilku jazdach, nie mogą się podrzeć przy zapinaniu sprzączek ogłowia czy popręgu (tak, często robię to w rękawiczkach), czasem musisz też sprawdzić kopyto, obejrzeć podkowę. Używam rękawic też do lonżowania koni, a taka przesuwająca się lina nie może mi ich spalić od razu po pierwszym użyciu. Poza tym rękawiczki nie mogą się mechacić, tracić formy i wyglądu. Mają być mocne, wytrzymałe, odporne na przypadkowe rozdarcia. A przynajmniej ich trwałość ma być adekwatna do ceny.
- wygoda – rękawiczki muszą być miękkie, nie krępować ruchów dłoni i palców. Idealnie, gdy są na Twoich dłoniach jak „druga skóra”. Muszą dopasowywać się do kształtu dłoni, naciągać na kostkach, nie uciskać w przegubie, nie odcinać krążenia w palcach. Po prostu chcę mieć na dłoniach coś, co mi nie przeszkadza, a najlepiej jeszcze jeśli wręcz sprawia przyjemność – ideałem są mięciutkie jak kaczuszka rękawiczki, które noszę jak papucie od babci.
- wygląd – nie jestem modelem z wybiegu, ale też nie menelem z rynsztoku. Moje rękawiczki mają być eleganckie, ładne, bez żadnych niepotrzebnych ozdób i kwiatków. Mają mieć neutralny kolor (precz z różami, czerwieniami i błękitem!), trzymać formę, nie mechacić się, nie zeszmacać. Mają wyglądać elegancko i czysto, nawet gdy czyste nie są.
- czyszczenie – wiadomo, że rękawiczki będą się brudzić. Mają kontakt z końskim potem, stajennym brudem, piachem, błotem, wilgocią. Każde po kilkunastu jazdach będą brudne. I dlatego ważne jest dla mnie, by rękawiczki były łatwe do czyszczenia. Najlepiej, gdy korzystając z wrodzonego lenistwa, mogę je po prostu wrzucić do pralki i wyjąć w niezmienionym stanie – bez odbarwień, nie zafarbowane, w niezmienionym kształcie, nie zesztywniałe i po prostu czyste. I tak wiele, wiele cykli z rzędu.
To są punkty absolutnego „must have” każdej pary rękawiczek jeździeckich, które mają zaszczyt gościć na moich dłoniach. Każde inne – won! Ale mam też kilka swoich indywidualnych wymagań, które niekoniecznie muszą podzielać inni jeźdźcy. Dla mnie niezbędne jest także:
- obsługa ekranu dotykowego – zawsze zabieram na wyjazd w teren komórkę i każdemu radzę robić to samo. Mój telefon to przenośny, ale niezbędny organ mojego ciała; daje mi poczucie bezpieczeństwa i stały kontakt z dziećmi zostawionymi na czas jazdy pod czyjąś opieką. W razie nieprzewidzianych zdarzeń mogę też wezwać kogoś z odsieczą do pomocy w terenie. Telefon to łączność z bazą, a ja to cenię. I nie chce mi się zdejmować rękawiczek za każdym razem, gdy dzwoni telefon. Nie chcę szarpać rękawiczek zębami (a nie lubię puszczać obu wodzy w terenie), by móc wybrać numer z dotykowej klawiatury. Moje rękawiczki muszą być przystosowane do obsługi ekranu smartfona, bo nie zamierzam jeździć w rękawiczkach z odciętymi opuszkami palców. Jestem jeźdźcem, a nie wędkarzem.
- gubienie – rękawiczki, przynajmniej moje, mają to do siebie, że często mi uciekają. Nie zliczę, ile par już zgubiłam. Może to ja trafiam na tak felerne modele z wbudowanym systemem ucieczki? W każdym razie nic nie drażni mnie bardziej, niż zgubienie jednej rękawiczki z pary. Ta druga wtedy ze mnie drwi, przypomina, że jest zupełnie bezużyteczna, choć posłuszna i wierna. Wolę zgubić parę niż jedną sztukę. A w tym pomaga sprzączka umożliwiająca spięcie nieużywanych rękawiczek razem. I już. Niech pilnują jedna drugiej, a nie ewakuują się stopniowo. Zawsze jest szansa, że większy pakunek łatwiej znaleźć, trudniej przeoczyć moment ucieczki. Lubię mieć możliwość spięcia pary razem, bo to mi oszczędza czasu na poszukiwanie każdej sztuki z osobna. A jak się zgubią to razem – mniej boli. Pozostała przy mnie rękawiczka mi nie urąga, a ja paradoksalnie czuję, że łatwiej mi przyjdzie znaleźć dwóch zbiegów niż jednego spryciarza.
- zapięcie – lubię rzepy. Są najpopularniejszym zapięciem na nadgarstku i choć mają wiele wad (czepia się ich każde źdźbło słomy, siano, szarpią rękawy polara) to najlepiej dopasowują się do nadgarstka. Możesz nimi regulować ucisk, możesz je wykorzystać do sczepienia rękawiczek razem czy przypięcia do siodła podczas popasu. Guziki, zaciski, zatrzaski są twarde i obcierają mi nadgarstek. Nie lubię i już.
Przetestowałam dla Was pięć różnych modeli rękawiczek Fouganzy. Z różnych półek cenowych, wykonane z różnych materiałów, z różnym przeznaczeniem. I o każdych coś Wam opowiem. Wybierzcie sami, ja już swój hicior znalazłam i jestem mu wierna. Z wzajemnością, bo ani razu mi nie zwiały :)
Najprostsze i najtańsze są rękawiczki Riding Gloves. Te polecam niedzielnym jeźdźcom – tak na weekendowe wypady do stajni. Zresztą zauważyłam, że królują wśród naszych szkółkowiczów – są tanie (30zł), poprawiają chwyt, co ma przecież wpływ na bezpieczeństwo i chronią dłonie od obtarć. Wykonane są z miękkiego, rozciągliwego materiału i nie krępują ruchów dłoni i palców.
| WYTRZYMAŁOŚĆ | 3/10 |
To nie tytani pracy. Przy intensywnym użytkowaniu szybko się prują, przecierają, ogumowania się ścierają, a wierzch mechaci. Posłużą dłużej, jeśli nie są zaharowane na cały etat; przy jeździe okazjonalnej, niedzielnej posłużą co najmniej rok. Cena jest dopasowana – bez obaw, nie przepłacicie. Warte wydanych pieniędzy i odpracują je, bez obaw.
|
| WYGODA | 5/10 |
Nie krępują ruchów, nie usztywniają stawów. Mnie drażniły wewnętrzne szwy na palcach -wciąż je czułam, choć nie raniły i nie obcierały. Stabilne, porządny rzep na nadgarstku, ale wkładanie wymaga uwagi – palce trzeba poprawiać, naciągać. Dłoń nie wsuwa się w nie jak w rozdeptane kapcie, choć szybko te rozdeptane kapcie zaczynają przypominać.
|
| WYGLĄD | 5/10 |
Jako nówki prezentują się schludnie i elegancko – porządna guma na nadgarstku, estetyczny rzep, patki z ogumowaniem w kolorze całości. Niestety, szybko tracą ten sznyt – wierzch się mechaci, gumy prują, kolor płowieje, całość traci formę. Nie stanie się to zbyt szybko przy użytkowaniu zgodnym z przeznaczeniem tj. parę razy w miesiącu. Ja swoim zapodałam crash test, nie przeżyły.
|
| CZYSZCZENIE | 9/10 |
Rewelacja – wrzucasz do pralki i włączasz przycisk START. Moje prałam w standardowych programach (max. 40st.), bez żadnych ochronnych woreczków i innych bajerów. Dopierają się świetnie, schną w chwilę-beret i zaraz są gotowe do pracy. Wiadomo, że się ich nie suszy w suszarkach i nie prasuje. Moje poddałam kilkunastu praniom i wyszły z nich bez szwanku. Pewnie dlatego, że ogumowania starły się wcześniej, podczas użytkowania…
|
| BONUSY | 0 | Ekranu dotykowego w nich nie obsłużysz, zapomnij. Pozostaje ściąganie ich zębami z nadgarstka, a potem mozolne wsuwanie z powrotem. |
Podsumowując – te rękawiczki sprawdzą się świetnie jako towarzysze początkujących jeźdźców. Warto zainwestować tę niewielką sumę i sprawdzić, czy rękawiczki się przydają i co ułatwiają. Polecam jako pierwsze jeździeckie rękawiczki dla zaczynającego swą przygodę z jeździectwem amatora. Tym, co jeżdżą częściej odradzam – zainwestujcie większą kwotę, a rękawiczki posłużą dłużej. W imię ochrony środowiska – po co zwiększać częstotliwość zaśmiecania świata :)
Kolejne rękawiczki, których używałam to Hexagirl.
| WYTRZYMAŁOŚĆ | 8/10 |
Mocne – przetrwały czyszczenie kopyt, lonżowanie, wprowadzanie rozbuchanego ogiera do boksu na kantarze i uwiązie. Wzmocnienia na palcach i zewnętrznej krawędzi dłoni są zresztą świetnie rozplanowane. Ktoś to sobie przemyślał, brawo. Moje są praktycznie nienaruszone, choć widziałam takie, które miały dziury na kostkach palców. Po dwóch latach regularnej pracy, więc można im wybaczyć.
|
| WYGODA | 8/10 |
Fajne na lato – dłoń się nie poci, perforacje na palcach i spodzie dłoni zapewniają cyrkulację powietrza. Słabą, oczywiście, bo same rękawiczki idealnie przylegają do dłoni – nic się nie wybrzusza, nie odstaje. Są lekkie, materiał miękki i delikatny. Na wierzchu dłoni grubsze, ale kostki ukryte pod elastycznym, rozciągliwym stretchem. Fajnie dopasowują się do kształtu dłoni i nie krępują ruchów. Dzięki wzmocnieniom na palcach zapewniają dobrą przyczepność; sprawdziły się nawet, gdy zaskoczył mnie deszcz, a skórzane wodze ociekały wodą. Lubię w nich jeździć – zakłada się je szybko i sprawnie i rzadko o sobie przypominają. Dobre na letnie dni, ale wiadomo, że w upale najlepiej na golasa. Ja nie dawałam rady w tych rękawiczkach – ściągałam z rąk. Inna sprawa, że w upale tylko przyzwoitość powstrzymywała mnie przed ściągnięciem też koszulki i bryczesów…
|
| WYGLĄD | 9/10 |
Bardzo ładne – wzorek delikatny, mogę wybaczyć. Mam te brązowe, następne będą czarne:) No i fason trzymają, nic się nie rozłazi, nie pruje, nie mechaci. Lans na dzielni.
|
| CZYSZCZENIE | 10/10 |
Doskonale piorą się w pralce – zachowują formę, pozostają mięciutkie i elastyczne. Zresztą brud się ich nie ima – ze wszystkich testowanych par te najmniej łapały stajenne brudy i koński pot. Nic się mi nie wżarło, żadnych namaczań i prań wstępnych nie musiałam uskuteczniać, a to cenię.
|
| BONUSY | 1 | Nie trzeba zdejmować z rąk, by wybrać nr na smartfonie – działają i łapią w 90%. Mi wystarczy. |
Fot. Weronika Ładak # Hexagirl w kolorze szarobeżowym; modelka Kasia Bardzińska :)
I Cena (60zł) jest dopasowana do trwałości i funkcjonalności – zainwestujesz i jeździsz regularnie kilka razy w tygodniu, a Twoje rękawiczki pracują, by odrobić wydatek. W przypadku Hexagirl to naprawdę się opłaca. Starczą na długo i odpracują wydaną kasę. Naprawdę polecam – przy regularnej, ale nie wyjątkowo intensywnej pracy macie w tych rękawiczkach partnera na wiele miesięcy jazd. Może i lat – powiem Wam dokładnie w 2020r. Stawiam konia z rzędem w zakład, że dotrwają.
Natomiast moim hitem, który pokochałam szczerą i głęboką miłością są rękawiczki Pro’leather. Mistrzowskie! I niestety najdroższe w moim zestawieniu, co chyba dowodzi, że jestem luksusową koniarą. Nieważne, kocham te rękawiczki, mogę przyoszczędzić na tak nieznaczących elementach sprzętu jeździeckiego jak toczek :)
| WYTRZYMAŁOŚĆ | 10/10 |
Wyglądają na delikatne jak wyrób jedwabnika, a tu taki suprajs! Te rękawiczki zniosą czyszczenie kopyt, zapinanie pasków ogłowia i zahaczanie o sprzączki, podpinanie popręgu, zbieranie końskich pączków na plaży, karmienie konia z ręki soczystymi papierówkami i wszelkie inne atrakcje i pozostaną nienaruszone oraz czyste! Nie udało mi się ich zeszmacić, a wcale ich nie oszczędzałam! Ja naprawdę dbam o swój sprzęt jeździecki, ale tak… no… bez przesady. Nie rozpieszczam go. A te rękawiczki nie potrzebują rozpieszczania, one są ambitne i pragną chwały! Niech Was nie zwiedzie ich wygląd – prezentują się jak eleganckie i leciutkie rękawiczki dla damy na upał (i pogrzeb, bo są czarne), a tak naprawdę marzą o pracy na rękach drwala albo spawacza. Ambitne rękawiczki, mi zaimponowały.
|
| WYGODA | 9/10 |
OMG, to druga skóra! Prawie nie czuję ich na rękach, mam pełną precyzję ruchów, nie jest mi w nich gorąco, ale na zimowe występy będę musiała zaprosić inną parę, bo coś czuję, że Pro’Leather rąk mi nie ogrzeje. Nie daję im maksymalnej noty za wygodę, bo w moich marzeniach jest możliwa jeszcze większa przytulność – wsuwanie rękawiczek jednym ruchem jak w rozdeptany, mięciutki kapeć. Tu zawsze muszę zawalczyć z rzepem.
|
| WYGLĄD | 8/10 |
Piękne, klasyczne, eleganckie, subtelne. Żadnych niepotrzebnych wzorków, szlaczków i cudawianków. Tylko ten materiał na wierzchniej stronie kciuka… Eh, zmechacił mi się dość szybko i teraz zaburza mi symetrię klasycznego piękna. Dobrze, że producent dał go tylko na kciuku, bo gdyby cały wierzch był z tego zrobiony to nie miałabym do Pro’Leather serca.
|
| CZYSZCZENIE | 10/10 |
Wiem, wiem – skórzanych nie pierze się w pralce. Niejedną parę już tak dobiłam. I producent Wam stanowczo odradzi prać te rękawiczki w pralce. Pewnie ma rację. Ale ja moje wrzuciłam do praleczki i wyprałam w 30st. w ochronnym woreczku. Rękawiczki Pro’Leather nie zgłaszały mi żadnych zastrzeżeń. I za to je kocham! Ps. Po wyschnięciu zakładam rękawiczki na dłonie i wcieram w nie oliwkę dla dzieci (mam tego w nadmiarze:)) Wam polecam też inne, profesjonalne smary do skór (np. siodeł). Skórka rękawiczek pozostaje gładka i elastyczna. Jeśli nie chcecie ryzykować czyszczenia niezgodnego z zaleceniami producenta to pozostaje pranie ręczne. I tu też radzę potem nasmarować skórkę oliwką. Jest później mięciutka jak kaczuszka.
|
| BONUSY | 1 | Ekran dotykowy ogarniają bez problemów. I mają fajne odblaski – nie wiem po co, bo życia mi raczej nie uratują, gdy nie mam odblasków na pozostałym sprzęcie, ale fajnie wyglądają. |
Fot. Weronika Ładak # Pro’Leather używane, zabrudzone.
Poświęciłam się też i testowałam rękawiczki w kolorze białym. I zrozumcie moje poświęcenie – nie jeżdżę na zawody, więc zakładałam je na normalne jazdy i wyglądałam jak Perfekcyjna Pani Domu, która zaraz zrobi w stajni Test Białej Rękawiczki. Obciach. Miałam wrażenie, że ludzie spotkani w lesie patrzą na mnie jak na stukniętą elegantkę. Ale zależało mi, by sprawdzić rękawiczki w kolorze białym, więc wybrałam ten kolor w modelu Grippy. Białe rękawiczki przydadzą mi się np. do orszaku konnego za bryczką ślubną, bo zawodów i egzaminów już raczej nie przewiduję. W normalnej jeździe rekreacyjnej raczej bym się nie wygłupiała ze śnieżną bielą na rękach. Inna sprawa, że chociaż rękawiczki te łatwo się brudzą, to równie łatwo się piorą i to w pralce. Jeżeli więc ktoś z Was ma plan na taki galowy look to nie obawiajcie się – to nie są rękawiczki na raz.
| WYTRZYMAŁOŚĆ | 8/10 |
Rękawiczki są mocne i trwałe. Nie ustępują Hexagirl, a są od nich tańsze. I słabiej wzmocnione, choć nie zauważyłam, by robiło to różnicę. Może przy dłuższym czasie użytkowania – podejrzewam, że wytrzymają krócej niż Hexa, ale ręki bym sobie uciąć za to nie dała. Tym bardziej ręki w rękawiczkach Grippy – za fajne są:)
|
| WYGODA | 8/10 |
Elastyczne i miękkie. Mam rękawiczki w rozmiarze L, a więc trochę przyduże i to mi działało na nerwy – dobierzcie dobrze rozmiar. Bardzo podobne do Hexagirl, więc nie wiem, po co przepłacać.
|
| WYGLĄD | 9/10 |
Pomińmy ich kolor, bo za to powinnam na wstępie im odjąć z wyglądu. Kwestia gustu – mnie drażniło to, że wyglądałam w nich jak kamerdyner. Tylko tacy z napojami mi brakowało. Jeśli wybrałabym czarne to zachwyciłyby mnie tak jak Pro’Leather, choć żadnych odblasków nie mają. I dobrze – proste, bez wzorków i innego badziewia, klasyczne. Uwielbiam.
|
| CZYSZCZENIE | 9/10 |
Mimo śnieżnej bieli dopierały się z całego brudu bez problemu – parę razy musiałam machnąć szczoteczką kostki palców, bo brud z końskiej szyi wżarł się konkretnie. Poza tym – rewelacja. Wrzucasz do pralki, wyciągasz, suszysz, zakładasz, brudzisz, wrzucasz do pralki i tak w kółko. Nie tracą fasonu, nie twardnieją, nie odbarwiają się. Praniem ich nie dobijesz, próbuj użytkowaniem, choć też łatwo Ci nie będzie. Sprawdź.
|
| BONUSY | 0 | Nie ma szans na ekran dotykowy, żal. |
I ostatnie, które z największym poświęceniem dla Wam testowałam, chociaż nie są obciachowo białe. Za to są zimowe, z polaru… A ja dzielnie jeździłam w nich wiosną i latem. Poznajcie moje poświęcenie – to dla Was męczyłam się w nich w słoneczne dni. Dobrze, że nie wpadłam na pomysł testowania kurtek… W każdym razie przedstawiam rękawiczki Polar Grippy.
| WYTRZYMAŁOŚĆ | 7/10 |
Słabą stroną Polargripów są ogumowania – łatwo się ścierają i odklejają, a Wam zostają fajne rękawiczki, ale niekoniecznie jeździeckie. Równie dobrze można zainwestować w zwykłe polarowe rękawiczki, nawet ocieplane. Inna sprawa, że ogumowania nie zejdą tak od razu – moje dopiero subtelnie rozpoczęły proces potajemnej ucieczki, a widziałam rękawiczki używane przez trzy lata, które wciąż jakieś resztki gum zachowały. Pozostaję niezdecydowana – cena nie jest wysoka (45zł, a obecnie w promocji za połowę tej ceny), a Polargrip ma wiele zalet. Materiał, z którego są wykonane jest mocny i naprawdę odporny na przecieranie. Tylko ten silikon jakiś marny. Hmmm…
|
| WYGODA | 7/10 |
Miękkie, cieplutkie (szczególnie latem hehe; ale wczesną wiosną super dawały radę z ogrzaniem dłoni, choć nie radzą sobie z deszczem. No ale co za pajac jeździ w deszczu). Nie mają rzepów, co jest zaletą – nic się nie przyczepia, żadnej słomy i innych śmieci nie wozicie na nadgarstku, nie haczą Wam o rękawy kurtek itp. Jest to też wadą – nie wkłada się ich lekko, o nie. Ale gdy już leżą na dłoniach to nadgarstek jest fajnie objęty ściągaczem i dopasowany. Całość miękka, wygodna.
|
| WYGLĄD | 9/10 |
Mam te w kolorze granatowym; do wyboru jeszcze brunatne i szare. I granat z jakimś różem, blee. Dobrze wyglądają na rękach i wybaczam im szlaczek na wierzchu. Niektórzy lubią, więc nie oceniam. Całość dobrze wygląda, bez obciachu. Obciach masz, jak jeździsz w nich latem…
|
| CZYSZCZENIE | 10/10 |
Praleczka. Wiele, wiele razy. Wyciągasz nienaruszone, w tej samej formie, tyle że czyste. Ale one się naprawdę niewiele brudzą. Polecam!
|
| BONUSY | 0 | Ekran dotykowy – zapomnij. I nie łudź się też, że je zdejmiesz, a potem lekko nałożysz. Ten brak rzepa nie ułatwia. |
Fot. Weronika Ładak # Polargrip po trzech latach użytkowania. Silikon ewakuował się już prawie kompletnie. Ale wciąż ciepłe i milutkie.
Podsumowując – wybierz dla siebie rękawiczki biorąc pod uwagę to, jak często i do czego chcesz ich używać. Ja już wiem, że nie dla mnie Riding Gloves. Inwestuję w Pro’Leather, bo jestem luksusowa. Bez zastanowienia kupiłabym też Hexagirl i Grippy – tu miałabym tylko problem z wyborem, które z nich są lepsze. Biorąc pod uwagę cenę wybrałabym Grippy – Hexie ustępują tylko w obsłudze ekranu dotykowego. A te z polaru jeszcze sprawdzę zimą – jeśli rzeczywiście ogrzewają dłonie w mroźne dni to warto. Nawet do samego lonżowania i innych stajennych robót wykonywanych poza siodłem. Mam jednak przeczucie, że można znaleźć coś lepszego w ofercie Fouganzy i poszukam. Zimą.
Żadna para rękawiczek z Fouganzy nie ma sprzączki do spięcia ich razem. Korzystałam z rzepów i tak łączyłam pary. Do Polar Grippy dorzuciłam sprzączkę sama – stary malutki brelok od kluczy. Wszystkie mają takie specjalne pętelki, za które można je powiesić czy spiąć karabińczykiem. Trzeba tylko pokombinować. Nie lubię kombinować, ale od czego mam męża…
Zdjęcia autorstwa Weroniki Ładak. Dzięki Wera!
Wpis powstał we współpracy z marką Fouganza, która zaprosiła mnie do testu swoich rękawiczek jeździeckich.
Przypadek-wypadek. Jak koń niechcąco zmienił historię.
Konie miały ogromny wpływ na historię ludzkości. Od czasów udomowienia dzikich koni cywilizacje rozwijały się na ich grzbietach i dzięki ich kopytom. O oczywistych sprawach dzisiaj pisać nie chcę. Kiedyś się może zbiorę i te wszystkie Bucefały, Kasztanki, Pałasze, Taranty, Szumki, Marengo i inne Tencedory wrzucę do jednego wora (czyli wpisu) i przedstawię Wam to, co i tak pewnie wiecie. A dzisiaj refleksja historyczna o koniach nieznanych z imienia, niesławnych i utopionych już w morzu dziejów. A jednak to one w tym morzu dziejów wzbudziły falę, a czasem nawet sztorm, który zmienił losy całych dynastii.
Najlepszym przykładem konia, który zmienił historię jest wierzchowiec królowej Bony. Co królowej do koronowanego łba strzeliło, by wsiadać na konia w piątym miesiącu ciąży, nie wiem. Ale wiem, że gdyby jednak zdecydowała się na przejażdżkę powozem to szanse donoszenia zdrowej ciąży sięgnęłyby szczytu. Królowa Bona spadła z konia i poroniła syna Olbrachta. Chłopiec ten, gdyby upadek z końskiego grzbietu nie zakończył mu przedwcześnie życia, byłby o 7 lat młodszy od Zygmunta Augusta. Mógłby dziedziczyć po nim tron. A ponieważ Zygmunt August zmarł bezdzietnie, to zakończyło się panowanie Jagiellonów na polskim tronie. Raz na zawsze. Kontynuacja linii Jagiellonów to już przecież Wazowie. Olbracht mógł zostać drugim synem wśród czterech córek, a gdyby odziedziczył tron po starszym bracie (trzykrotnie żonatym i bezdzietnym) to familia ta mogła panować przez kolejne wieki, zwiększając swą potęgę doskonałymi mariażami. A potężna monarchia na tronie to kwitnący i rozwijający się kraj z rozlicznymi koneksjami i przyjaźniami w europejskich stolicach. Nie do ruszenia. Koń zdecydował inaczej i zakończył pośrednio panowanie Jagiellonów na polskim tronie.
Upadek z konia zabił również innego potencjalnego władcę. Ród Tudorów na angielskim tronie mógł wcale nie skończyć się ze śmiercią Elżbiety Wielkiej. Co więcej, ta wspaniała władczyni mogła nią wcale nie zostać i kto wie, jak wtedy potoczyłyby się losy Anglii. Czy bez Elżbiety na tronie Anglia zostałaby potęgą? Nie wiadomo, ale z tego samego połączenia genów mógł zrodzić się król; mógł również zasłużyć na przydomek „Wielki”. Ojciec Elżbiety, Henryk VIII Tudor usilnie starał się spłodzić syna – następcę tronu. Dobrze wiedział, jakie zamieszania i zawirowania militarne ogarniają kraj, w którym sukcesja jest do wzięcia, bo brakuje prawowitego dziedzica tronu w prostej linii. Wysiłki Henryka w płodzeniu syna pochłonęły sporo ofiar – i nie mówię tu tylko o jego sześciu żonach, z których tylko ostatniej udało się żoną pozostać. Druga żona z kolei, Anna Boleyn miała szanse zostać ostatnią i umiłowaną małżonką Henryka. Gdyby dała mu syna… A jednak urodziła córkę i popadła w niełaskę, która skończyła się cięciem topora. Jak to się w bajkach plecie, córka Anny – Elżbieta została większą i potężniejszą władczynią niż jej ojciec, a Anglia pod jej panowaniem rozkwitła. I po co było Henrykowi angażowanie się w chorowitego syna z trzecią żoną, wygnanie czwartej, stracenie piątej? Trzeba było poprzestać na połączeniu Tudor-Boleyn, bo mieszanka była wspaniała. Elżbieta również miała szansę na brata – młodszego, ale to on dziedziczyłby tron. Anna Boleyn nie donosiła jednak ciąży. Poroniła na skutek szoku, gdy przyniesiono jej wiadomość, że Henryk spadł z konia podczas turnieju i jest umierający. W rzeczywistości sprawy miały się poważnie, bo król był nieprzytomny przez dwie godziny, ale do śmierci aż tak blisko mu nie było. Anna jednak przeżyła na wiadomość o wypadku męża taki szok, że poroniła męskiego potomka. Potomka, który mógł zmienić losy szarpanej religijnymi przemianami Anglii. Potomka, który mógł uratować swą matkę przed katowskim toporem. Bo Anna Boleyn dosłownie, nie w przenośni – poroniła swego zbawcę. I nikt już nie mógł jej uratować przed gniewem Henryka. Źródła historyczne sugerują, że wiadomość o wypadku króla z koniem została Annie zaniesiona złośliwie i mocno przerysowana, by doprowadzić do zagrożenia ciąży. Udało się. I nie wiadomo dziś jak wypadek zniósł koń, ale wiadomo, że skutki końskiej nieuwagi były szerokie i głębokie. Tak, koniu – zachwiałeś monarchią.
A znacie słynne: „Konia! Królestwo za konia!”? Na pewno znacie, ale mam przeczucie graniczące z pewnością, że nie do końca wiecie skąd, jak, dlaczego i czego dotyczy. Kto i dlaczego tak wysoko ocenił konia? Sprawa nie jest historycznie pewna, a urosła dzięki twórczości Szekspira. W swej sztuce „Ryszard III” Szekspir przedstawił panowanie i losy króla z dynastii Yorków i ostatniego Plantageneta na angielskim tronie (a zasiadali na nim przez „zaledwie” 270 lat). To po śmierci Ryszarda III tron angielski objęli Tudorowie i zakończyła się 30-letnia wojna róż. Ryszard III zginął na polu walki pod Bosworth. Gdy ubito pod nim wierzchowca, a losy bitwy były właściwie przesądzone, Ryszard chciał się ewakuować. Gdyby udało mu się wtedy zbiec, mógłby wylizać rany w jakimś kącie, zebrać siły i znów stanąć do „gry o tron”. Nie uciekł jednak i zginął od ciosu halabardą w szlachetną, królewską czaszkę. To na tym polu walki krzyczał, że odda swe królestwo za konia. Za konia, który mógł go wynieść z bitewnego szału i ocalić życie. Żaden koń się jednak nie znalazł, biała róża Yorków została ścięta i Tudorowie wstąpili na tron. Po to by koń pośrednio skrócił panowanie ich dynastii, przyczyniając się do poronienia dziedzica i zostawiając Henryka VIII z dwiema córkami i chorowitym synem od trzeciej z sześciu żon. Tak, koń jest wart królestwa a już na pewno potrafi w jego losy ingerować.
Można też powiedzieć, że koń zakończył panowanie dynastii Piastów na tronie Polski. Jest to stwierdzenie naciągnięte, bo choć to koń przyczynił się do śmierci Kazimierza Wielkiego to już absolutnie nic wspólnego nie miał z faktem, że monarcha ten w wieku lat 60 nie doczekał się jeszcze legalnego męskiego potomka. Trzeba przyznać Kazimierzowi, że robił co w jego mocy – czterokrotnie żonaty dochował się pięciu córek, a trzech synów uzyskał od nieznanych dziś dokładnie kochanek. Synowie ci nie mogli oczywiście dziedziczyć tronu. W związku z tym po śmierci Kazimierza Wielkiego polski tron objął Ludwik Węgierski, na mocy porozumienia z samym Kazimierzem, który w zamian za polityczne poparcie Węgier obiecał Andegawenom polski tron w razie swej bezpotomnej śmierci. No i masz. Kazimierzowi przydarzył się wypadek na polowaniu – przy upadku z konia złamał goleń. Wiadomo, jakie warunki higieniczne panowały wśród medyków tamtych czasów i jak rozwinięta była aseptyka (czyt.: wcale). W ranę wdało się zakażenie, gorączka. Leczenie raczej osłabiało niż wzmacniało podstarzałego monarchę. W rezultacie Kazimierz Wielki z dynastii Piastów zmarł parę tygodniu po pechowym polowaniu. Nie była to śmierć zaskakująca i beznadziejnie rozpaczliwa – sam król miał już swoje lata, ale kto wie, co jeszcze mogło się pod jego rządami zdarzyć? Niejeden i w późniejszym wieku płodził zdrowych synów, a Kazimierz dobierał sobie młode żony. Sam bilans panowania ostatniego Piasta też jest imponujący – to on zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną. Ludwik Andegaweński, który pospiesznie koronował się na króla Polski niezwłocznie po otrzymaniu wieści o wakacie na tronie, nie był złym władcą. A jego córka Jadwiga była ogniwem łączącym Władysława Jagiełło z tronem Polski – to ślub z Jadwigą dał Władysławowi tytuł króla Polski. W ten sposób na tronie polskim zasiedli Jagiellonowie (by z niego zejść wraz z Zygmuntem Augustem, który – przypomnijmy – mógł wcale ostatnim nie być, gdyby nie konna przejażdżka brzemiennej matki).
Opisałam tu te przypadki, które były w zasadzie wypadkami ze skutkiem, niestety, śmiertelnym. Ale zastanawiam się nad końskimi przypadkami, które miały pozytywne skutki i wpłynęły na historię w ten dobry, ciekawy sposób. Znacie takie? A może znacie inne wypadki z koniem w roli nie-głównej, a jednak ważnej? Takie, gdzie koń jest anonimowy, a odegrał znaczącą rolę? No, burza mózgów! Dalej – komu się coś przypomniało? Chętnie posłucham!
Fot. Kasia Bardzińska # Makówka
Autor: Ania Kategoria: Te znane konie