Z MOJEGO ŻYCIA

Trzy czapraki GRODI pojadą w poniedziałek do nowych domów. Czy tam stajni. Już mi obojętne, czy wylądują na koniu czy w łazience. Zmęczyło mnie czytanie maili. Musieliście tak gromadnie odpowiedzieć na apel? Zawaliliście mnie setkami (!) maili. Ja mam swoje życie. Mam dom, mam dzieci, mam męża. Nie mam czasu na zmasowany atak wariatów. Co za ludzie, eh…

A poważnie – bardzo, bardzo Wam dziękuję! Wasze maile naładowały mnie ogromną porcją pozytywnej energii i uświadomiły, że muszę pisać! Bo warto, bo czytacie, bo lubicie. I w dodatku jesteście tak liczni, że muszę uznać – miliony much nie mogą się mylić. Ja umiem pisać, a Wy umiecie to czytać. I lubicie! Hura!

A jeśli chodzi o zadania w tej zabawie to wiem już jedno. Muszę zrobić wpis o rodzajach końskich maści. Ja serio myślałam, że pytanie z kolażem to banał i drobna rozgrzewka. A jednak nie dla wszystkich było to tak oczywiste. Koń, którego fragmenty prezentował kolaż, jest maści izabelowatej, palomino nazywanej też opisowo maścią kasztanowatą z konopiastą grzywą i ogonem. Zdjęcie przedstawia Rozę, naszą haflingerkę. Wśród odpowiedzi pojawiały się opcje: kasztanowata, jasnokasztanowata, srokato-kasztanowata, bułana, gniada w siwiźnie. Nie. A po czym to można było poznać? Zapamiętajcie – maść końską definiują dwa punkty: kolor sierści podstawowej i kolor włosa w ogonie i grzywie. Odpuście sobie odmiany na nogach, łbie, chrapach. Skupcie się na tych dwóch punktach – ciało i ogon z grzywą. Jeśli koń jest brązowy to może być gniady (czarny ogon i grzywa), kasztanowaty (brązowa grzywa i ogon) lub palomino (grzywa i ogon białe). Bułany koń jest tak samo jasnobrązowy, niemal złoty jak koń maści palomino. Ale bułanek ma grzywę i ogon z czarnym włosem. Kolaż przedstawiał też chrapy, pęciny i łysinę na łbie. To było dla utrudnienia. Ale kolor sierści podstawowej był widoczny – brąz. Grzywa była widoczna – blond. Te dwa punkty definiują maść. Potem dochodzą odmiany na łbie, nogach. Ale samą maść opisuje Wam końskie ciało i grzywa z ogonem. Ponieważ Roza ma już swoje lata to zaczęła nam siwieć. Mogę uznać więc też odpowiedź o maści palomino czy kasztanowatej „w siwiźnie”. Czasem taki siwy włos miesza się z podstawową maścią i oznacza się to jako „siwiznę” – kasztan w siwiźnie, gniady w siwiźnie itp. Taka maść nie ma związku z wiekiem, ale kolaż wieku nie ujawniał, więc można było uznać, że koń jest „w siwiźnie”. Uznaję też odpowiedzi „maść kasztanowata / jasno /złotokasztanowata z konopiastą grzywą”. Tak też określa się maści haflingerów. Bo odcienie ich sierści mogą być różne – jaśniejsze, ciemniejsze, złote, blade. Ale ich grzywy i ogony są kremowe, konopiaste. Zgadzam się też na określenie „kasztan haflingera”, bo to też już definiuje kolor grzywy (nie ma haflingerów z czarnymi grzywami). O maściach końskich jeszcze zrobię wpis, musicie wiedzieć jaki lakier mają Wasze gabloty :)

Drugie zadanie też mnie zaskoczyło. Okazuje się, że jesteście tu, bo lubicie się uczyć. Najwyżej oceniane są wpisy z kategorii „Teoria vs. praktyka”. Potem kolejno „Śmiechu warte” i „Natural. Sama uważałam serię „Śmiechu warte” za najmniej wartościową, bo po prostu humorystyczną i bez merytorycznej wartości. Lubicie ją czytać, nie dziwię się. Trochę mnie to w pierwszym momencie zdołowało, że najlepsze wpisy to nie te, które mają uczyć czy pomagać, a seria kawałów i dowcipów, które traktowałam jako urozmaicenie i ożywienie. A potem doszłam do maila, w którym przeczytałam: „seria śmiechu warte to dla mnie nowość w świecie nudnych końskich podręczników. Odpręża, rozbawia, uczy o błędach, które można popełnić. Po nauce fajnie jest się rozerwać przy rozrywce, która nie jest prymitywna”. I podoba mi się ta idea. Nie ma co nudzić Was tylko wpisami o pomocach jeździeckich, bo tego jest pełno. Podane w różny sposób, czasem mniej przystępny, czasem bardziej zrozumiale. Ale takie wpisy warto przeplatać humorystycznymi opowieściami, bo do tych lubicie wracać. Macie poczucie humoru i chcecie z niego korzystać. A jeśli humor dotyczy hippiki to już jest dwa w jednym: śmiech i pasja w jednym. Cieszę się, że jest tyle osób, którym mój blog pomaga, odpręża, bawi i uczy. I z wrodzonej skromności zacytuję Wam kilka opinii. Ot tak, żeby tu wisiały i żebym ja też miała do czego wracać w chwilach zwątpienia :)

„Ania – dziękuję to za mało…przez ostatnie dwa dni siedziałam na Twoim blogu i czytałam czytałam…po kilka razy ten sam tekst. Moja przygoda z końmi zaczęła się w lutym tego roku – zawsze o tym marzyłam ale byłam pewna obaw. Do działania popchnęły mnie wydarzenia, które uświadomiły mi, że marzenia trzeba realizować a nie odkładać na później bo kto wie ile tego później nam zostało. Myślałam ze mam dobrego instruktora i świetną stajnie ale to że jestem naiwna nie jest dla mnie nowością. Ja nic nie wiem o koniach, o obcowaniu z nimi, zachowywaniu się, podstawowych zasadach. Przeczytałam Twoje teksty i tam jest wszystko co powinnam się dowiedzieć na tzw. dzień dobry! Poza tym Twoje lekkie pióro i styl pisania! mam dwie książki ale … zniechęcały do czytania topornością i brakiem tego, co Ty masz w swoich opisach.” -IWONA

„Już od… albo dopiero od kilku zaledwie miesięcy śledzę Twój blog. Gdy trafiłam na niego w Internecie przeczytałam wszystko i wszędzie wsadziłam swoje oko. Super, że nie jest na fejsbooku (jakby się to nie pisało), bo tylko dzięki temu mogę zaglądać do niego w pracy, gdy mam chwilkę (inni chodzą na papierosy – a ja NIE!) i chcę uciec do lepszego – końskiego świata. (…)

Uwielbiam Twoje lekkie i dowcipne pióro oraz trafnie dobrane do każdego tematu zdjęcia. I nie jest to pochlebstwo! Czysta prawda, której jesteś świadoma. Twoje wpisy śledzi również moja córka, która też jeździ konno – chyba, jako jedyna ma to po mamusi, bo pozostali członkowie rodziny są, jakby z innej bajki. O koniach wiedzą tyle, że mają cztery nogi i ich zdaniem „pachną inaczej” – co nas miłośników napawa oburzeniem.” -BEATA

„Zapewniłaś mi masę śmiechu, włączając w to niekontrolowane opluwanie monitora kawą, ogrom wzruszeń, gdy czytałam o znanych koniach i ludziach oraz pozwoliłaś zrozumieć zachowania koni.Wiedza, którą się dzielisz jest bezcenna zwłaszcza dla nowicjuszy – dzięki Tobie nie mam zamiaru zarzucać sobie kantara na szyję podczas prowadzenia konia z pastwiska i wiem, że nawet taki lamer, jak ja, wylatująca z siodła przy byle okazji ma jakieś szanse w tym starciu z własnym jestestwem.” -EWA

„Na czubajkę trafiłam w czerwcu, szukając w internecie kompendium praktycznej wiedzy o koniach, które pomogłoby mi ograniczyć wpadki amatora przy pierwszej w życiu dzierżawie i w ogóle jeździe po dłuższej przerwie. Trafiłam i przeczytałam całą mimo sesji (a może właśnie z jej powodu ;)). Poza nieocenioną wartością merytoryczną, ogromnie spodobał mi się Twój styl pisania. Zazwyczaj „końskie” blogi prowadzą osoby bardzo słabo posługujące się naszym trudnym bądź co bądź językiem. Twoje wpisy czytałam po kilka razy, obsesyjnie wręcz szukając jakiegoś błędu, zdania, które ładniej brzmiałoby napisane inaczej – i nic. Podsyłałam nawet stronę koleżance, której konie szczególnie nie interesują, była równie zauroczona.” -ALICJA

„Wszystko bym chciała zrozumieć. Z całego internetowego dobrodziejstwa wybrałam stronę XYZ (cenzura czubajka.pl. Ponieważ opinia nie jest czysto pozytywna, zdecydowałam nie ujawniać adresu. To żadna reklama, że ktoś ma wiedzę, ale niezrozumiale tłumaczy. Nie chcę nikogo urazić.). Wspaniale mówi. Czytam kilka razy. Wytężam umysł… Nie rozumiem. Szukam znaczenia określeń wpisując w Google wyrażenie i trafiam na Ciebie. Twój blog. Wiem już że to jest to czego szukam. Co da mi wiarę w to że nawet ja mogę pojąć ten fascynujący nieznany mi świat.
Dziękuję. Za wzruszenie jakie mi dałaś i wiedzę jaką mi dasz…” – GABRIELA

 

Sonda na fejsbuku jednoznacznie pokazała, że chcecie, abym zwycięzcę wybrała sama. Niby proste, ale ja temu zadaniu nie podołałam. Zbyt wielu fajnych, pozytywnych ludzi się do mnie poprzez ten konkurs odezwało i gdybym miała wybierać, to musiałabym na własny koszt zakupić niemal setkę czapraków od GRODI. Dorota Grott byłaby zachwycona, ale mnie na to niestety nie stać. Czapraki mam trzy, a ulubieńców mailowych setkę. Poza tym wielu uczestników znam z tzw. reala i zapunktowaliby na dzień dobry w moim wyborze, bo mimo całej mej uczciwości mam jednak słabość do tych, których znam i lubię „na żywo”. Zdecydowałam więc, że najlepszym wyjściem będzie jednak losowanie. Do mojej maszyny losującej wrzuciłam maile osób, które odpowiedziały dobrze na zadanie z kolażem. Rozważałam wrzucenie kilku błędnych odpowiedzi, które urzekły mnie odpowiedzią na drugie pytanie, ale ostatecznie uznałam, że nie byłoby to sprawiedliwe wobec tych, którzy rozwiązali oba zadania. I tak, w bębnie maszyny losującej wylądowała niemal setka maili, które osobiście wpisywałam na karteczki, bo tabelka przygotowana w excelu w 15 sekund nie przeszła próby pt. brak tonera w drukarce. Spisywanie Waszych maili na świstki papieru  zajęło mi pół wieczoru plus oczywiście mozolne wycinanie tych świstków przez pierwszą połowę wieczoru. Poświęciłam więc cały wieczór i powoli zaczęłam nienawidzić tych, którzy się do konkursu zgłosili. Pozdrowienia od mojego męża, który wciąż pytał: „Już? Oglądamy razem jakiś film? Kiedy kończysz?” Kochamy Was.

Tutaj filmik z dzisiejszego losowania. Profesjonalna maszyna losująca i cała rodzina zaangażowana – Staś i Wituś losują, Kuba jest operatorem kamery (czyt. komórki), a ja spikerem. Proszę:

Osoby, których adres mailowy był na wylosowanych losach proszę o przesłanie mi adresów pocztowych do wysłania czapraków. Możecie przy okazji dać znać, który wzór Was najbardziej interesuje, ale nie mogę obiecać, że się zastosuję :)

Zażalenia / skargi / słowa uznania i zachwytu możecie wrzucać w komentarzach lub  na mojego maila.

Fot. Kuba Lipczyński # Sztorm

Nie pisałam na tym blogu od miesięcy. Uważałam nawet, że pewnie umarł już śmiercią naturalną, ale okazało się, że czytelnicy wciąż tu są! Raporty Google Analytics mnie zaskoczyły – liczba użytkowników wciąż wzrasta, odsłony biją, komentatorzy udzielają się aktywnie pod dwuletnimi starociami. A więc jesteście! Wciąż pełni nadziei, wciąż optymistycznie nastawieni, wciąż czekający na nowe papu. Ewenement – czytelnictwo mi wzrasta bez żadnego wysiłku z mojej strony. Okazuje się, że najrzadszym gościem na tym blogu jestem ja. Pewnie powinnam Was przeprosić, kajać się i obiecywać poprawę, ale po co? I tak trwacie przy mnie. Rozpieściliście mnie, a sami w ogóle nie jesteście dopieszczani. Trzeba Wam przyznać – zero roszczeniowej postawy, brawo!

W ramach aktualizacji podam Wam szybkie info o tym, co u mnie słychać. Dostaję od Was sporo maili i wiadomości na fejsie, a najczęściej pytacie o to, czy znalazłam sobie konia. Niektórzy dyplomatycznie zaczynają od grzecznościowego pytania jak tam moje dzieciaki, ale końcowy rezultat zawsze ten sam – masz konia Ania? No to Wam odpowiem – mam. Nawet kilka. Ale swojego misia niestety nie.

Tak jak chciałam – jest śląska klacz. W trakcie moich poszukiwań (BTW dzięki za pomoc, jesteście wielcy!) Kuba dorzucił nowy punkt do moich priorytetów – klacz miała być dotacyjna. Konia mamy kupić z mamą na spółkę, dla nas obu. Jest zamówiona, będzie zdjęta z programu we wrześniu i wtedy też do nas przyjeżdża. Piękna, mocna, kara z odmianami i bonusem w postaci odsadka-klaczki. Fajnie, tylko ten wrzesień po sezonie, a ja byłam bez konia na lato.

Na sezon kupiłyśmy więc z mamą wymarzoną kobyłkę dla nas – niewysoka, gniada, grzeczna. Ma szwedzki paszport, mrożenia na szyi, czteroletnia i zrównoważona. Szkoda tylko, że jest kłusakiem… Tak niewygodnego konia to ja dawno nie widziałam. W związku z jej specyficznym chodem nawet zmieniłam jej imię z Cersine Hornline na swojską Kołysankę. Kołysze jak bujaczek niemowlęcy, szkoda tylko że na boki… Poza tym to, co uważałyśmy za jej zaletę czyli spokojny, niepobudliwy charakter okazało się sporą wadą. Kołysanka generalnie chyba nie wie, że żyje i przydałoby się jej podawać dożylnie kawę. Układanie jej pod siodło wyglądało tak, że założyliśmy siodło, zrobiła dwa kółka na lonży, Kuba wsiadł a ona grzecznie kręciła kółka, odpięliśmy lonżę i Kuba poszedł na padok a kobyła nadal nic nie brała do bani, pełen luz. Jak stary, rekreacyjny wiarus. Wiadomo, że nic nie umie, ale protestów nie objawiła żadnych. Następnego dnia poszła w teren na plażę, wzdrygnęła się na widok morza i zaraz pogodziła z tym, że szumi. Stary, doświadczony, sterany życiem i znudzony kłapak. Hmmm… Niezupełnie tego z mamą szukałyśmy. Dałyśmy ją więc pod dzieci na obozach (do tego jest stworzona) i szukamy dalej.

Tu macie fotę poglądową – Kołysanka w naszej stajni.

Dodatkowo Kołysanka sprawiła nam niespodziankę. Kinder-niespodziankę. Przy kupnie nikt nas nie poinformował, że klacz była kryta. Kołysanka wyźrebiła się w lipcu, co nas wszystkich niesamowicie zaskoczyło. Załatwiła sobie urlop macierzyński i nie pracowała już do końca sezonu, oddając się bez reszty swojemu synkowi. Synek natomiast jest przesympatycznym pieszczochem, ale urodę ma mocno wątpliwą: krótkie i grube nóżki, szyję tak krótką, że właściwie łeb wyrasta mu prosto z tułowia, łeb jak ceber i ośle uszy. Fajnie, że jest, bo zawsze to lepiej, że nam jeden koń doszedł niż miałby jakiś odejść. Zobaczymy, co za Totilas z niego wyrośnie :)

Tak wygląda nasz osiołek Cudaczek. Zdjęcie z jego profilu na fejsie (tak, tak ma fanpage – celebryta).

Ponieważ nie miałam własnego konia pod tyłkiem to mój szwagier użyczył mi swojego wałacha. Sam dorzucił do swojej Horpyny nową klacz – rudą, wredną, elektryczną zabijakę Nowelę. Raz się na niej przejechałam. Wygodna jak kanapa, nie idzie a płynie. Cud, miód i orzeszki w czekoladzie. I fajnie było znów mieć przed sobą kasztanowatą grzywę. Czułam się swojsko jak na Sukcesji. Tylko, że Nowela to nie Suzi. Wystarczyło mi raz obejrzeć jak stawała dęba pod Wojtkiem, a potem waliła serię baranów z kocim grzbietem, bym podjęła decyzję, że na jej grzbiecie można mnie będzie zobaczyć, gdy kobyła skończy lat 30 i stanie nad własnym grobem. Dopóki tli się w niej iskierka życia, ja dziękuję. Kręgosłup mam jeden. Nowela raczej na pewno nie nada się nigdy pod dzieci, więc Wojtek dostał nowego czołowego. Jego wałach został więc koniem bezpańskim i Wojtek się nim ze mną podzielił. Jestem mu oczywiście bardzo wdzięczna, bo jego pozostałe czołowe mnie nie interesują – Nowela jest zabójcą na zlecenie, a Horpyna jest… No dobra, Horpa jest dla mnie za mądra. Za każdym razem, gdy na niej siedzę to spada moje poczucie własnej wartości. Ten koń jest mądrzejszy, zdolniejszy i bardziej utalentowany ode mnie. Wszystkie moje błędy wyłapuje i pokazuje mi na tacy. Czasem odwraca łeb i patrzy na mnie jakby pytała: „Serio? Tego chcesz? Ty? I dasz radę?” Przysięgam. Więc w sumie Sztorm jest najlepszym wyjściem.

Nowela pod Wojtkiem. Ja nie mam foty z jazdy na niej i dłuuuugo nie będę miała. A jeśli będę miała to umieszczą ją na moim nagrobku. Fot. Kuba Lipczyński.

A tu Horpa pode mną. W sensie fizycznym, bo psychicznie to ona jest nade mną. I patrzy z góry z politowaniem. Fot. Grzegorz Andryszczak.

A Sztorm? No cóż. Ma wiele zalet, ale dajcie mi czas, żeby je wymyśliła. Zacznijmy od wad. Przede wszystkim jest skurczybyk za wysoki. W terenie muszę często zsiadać, a robienie pionowego szpagatu to nie mój ulubiony sport. Gdy gramolę się na niego to za każdym razem zastanawiam się, czy mi się uda za pierwszym razem i jak bardzo się ośmieszę. Dziewczyny z obozu skandowały mi przy wsiadaniu „Kim jestem? Jestem zwycięzcą!” Tej wady Sztorma nie da się zniwelować i jeśli miałabym zostać w jego siodle to przyjdzie mi nauczyć go klękać. Po drugie Sztorm jest niewygodny. O mój Boże, jak bardzo niewygodny. U nas w stajni bije go tylko Bolek. Sztormiak jest na chwalebnym drugim miejscu i mój kręgosłup świadkiem – ten koń chodzi jak młot pneumatyczny. Po dwóch godzinach w terenie jestem wykończona, wściekła i poprawiam językiem plomby w zębach. Dramat. Trzecia wada siwka to nadaktywność wypróżnieniowa.  Termin niemedyczny, mój własny. Nie wiem o co kaman, ale w terenie Sztorm załatwia się 4-5 razy. Niby co mi przeszkadza spytacie, no ale kto musi zsiadać i to sprzątać? I kto potem wsiada jak paralityk? No kto? No ja. A ten drań zamiast opróżnić kiszki w lesie to trzyma kilka kilo obornika tuż pod ogonem, by wspaniałomyślnie wywalić mi to wszystko na plaży. A zalety? Hmmmm… Jak wszystkie konie Wojtka jest nienagannie ułożony. Jest odważny i raczej niepłochliwy. I twarzowy. Znacie takie konie? Zawsze na nich dobrze wyglądasz. Kto nie wsiądzie, temu od razu wpada plus 50 do fantastyczności. Są konie bez prezencji (nasz Raszdi), są te z prezencją (Esauł) i są takie, które dzielą się prezencją z jeźdźcem (Sztorm i Bolek). Więc Sztorm jest bardzo twarzowy i pasuje mi do imażu. :)

Sztorm. Tak bardzo twarzowy, że aż zasłonił moją twarz. Mówiłam, że przy nim każdy wygląda jak milion dolarów. Fot. Kuba Lipczyński

Nadal więc szukam konia dla siebie i nawet wczoraj napaliłam się na piękną klacz, ale okazało się że jej cena przekracza moje możliwości. Gdyby właściciel zgodził się spuścić 75% to brałabym w ciemno. Ale ja się nie umiem targować :)

Czekam też na hanowerkę, którą mama kupiła przez znajomych i która ma do nas przyjechać z Niemiec jesienią. Być może to będzie to. Zobaczymy.

Poza tym mam poważne plany co do bloga i mam nadzieję, że uda się je zrealizować. Pilnujcie mnie, bym pisała regularnie. Albo nie pilnujcie, bo wyjdzie jak zwykle.

Fot. Magda Wiśniewska # Sukcesja

Dziś króciutko i bez tematu. Ogłoszenia parafialne. Przede wszystkim bardzo dziękuję za niesamowicie pozytywny odzew na moje zaproszenie na weekend majowy. Miejsca na obozie sprzedały się w dwa dni! Zapowiada się świetna zabawa, bo i ekipa jest wspaniała! Część osób znam osobiście, część z maili i wiadomości na fejsie, a części nie kojarzę jako komentatorów, ale są czytelnikami bloga, a to już świadczy na ich korzyść. Oczywiście nie może zabraknąć ekipy poznańskiej – dziewczyny rzuciły się na formularz rezerwacji miejsc jak szczerbaty na suchary i zaklepały sobie miejscówy jako pierwsze. Tych nawiedzonych to ja się nie pozbędę, choćbym je psem poszczuła i kijem odganiała – już mi zapowiedziały, że obstawiają też wrzesień, bo pławienie koni w morzu obiecałam. Dla Was wszystko! Z dzieciakami na obozach nie robimy pławienia, bo po pierwsze: strach, że się nieletni potopią; po drugie: plaże w lipcu-sierpniu pełne są wczasowiczów i kąpiących się dzieci, a nie wypada nam kasztanić im końmi do wody; i po trzecie: niebezpiecznie jest pławić na raz tak dużą grupę. Ale Wam, moi czytelnicy / fani / wielbiciele / hejterzy (a nie, hejterzy nie) – zapowiadam oficjalnie – we wrześniu też zrobimy zlot na trotterowskim obozie dla dorosłych i będziecie mieli okazję dać nura do słonej wody razem z naszymi końmi! A ponieważ dostaję wciąż mnóstwo marudzeń i zażaleń, że obóz majowy już zamknięty i nie starczyło dla wszystkich chętnych miejsc to ogłaszam, że w najbliższych dniach mój Kuba otworzy kolejny turnus – może majowy, a może w okolicach Bożego Ciała. Na fejsie powiadomię Was, gdy formularz zgłoszeniowy będzie dostępny na stronie Trottera, a wtedy na hurra! galopem ruszajcie do rezerwowania miejsc.

I to by było na tyle tych ogłoszeń. Nowy wpis na blogu pojawi się niedługo, gdy tylko otrząsnę się z mojej osobistej, prywatnej tragedii. Bez wdawania się w szczegóły – straciłam Sukcesję. Nie udało się jej uratować. Cholernie boli. Bo do konia nie da rady się nie przywiązać. Jeśli na jakimś jeździsz to ta współpraca Was łączy i nie uchronisz się od obdarzenia swojego partnera uczuciem. Nie wątpię, że Suz miała raczej obojętne uczucia wobec mnie, bo to mimo wszystko wredne konisko było i nie dała mi szansy na więź taką, jaką miałam z Esaułem. Nie lubiłyśmy się z ziemi, ale gdy byłam w siodle to kochałam tego konia. Gdy na niej siedziałam czułam się komfortowo, bezpiecznie, jak przytulona do misia. Gdy zsiadałam byłam tylko pyłem u jej kopyt – Suz miała nieprzyjazne stosunki z resztą końskiego stada, a ludźmi to już w ogóle nie zaprzątała sobie szlachetnej główki. Nie miała potrzeby przyjaźni, chciała tylko być bezpieczna. Ale ufała mi, a to rozczula. Będzie mi jej bardzo brakować.

Wkrótce wspominany kilkakrotnie i obiecany wpis o tym, jakimi uczuciami darzą nas konie i ile w nich jest tej miłości, w którą uparcie wierzymy. Pisałam o tym wspominając konie, do których się przywiązywałam, które kochałam. I choć racjonalnie nie powinnam się łudzić to nadal jest we mnie ta iskierka nadziei, że mój koń kocha mnie tak jak ja jego. Naiwniara, nie? Ale niech pierwszy rzuci kamieniem ten (nie, raczej ta), kto nie wierzy w mistyczną więź ze swoim wierzchowcem!

Fot. Magda Wiśniewska # Moja Suzi 2002-2015